برهان بلخی، مظفر ، برهان‌الدّین مظفّربن شمس‌بن علی‌بن حمیدالدین، از شاعران قرن هشتم، اهل بلخ. وی از اخلاف ابراهیم‌بن ادهم، صوفی نام‌آور ایرانی در قرن دوم، بود. پدرش، سلطان شمس بلخی، او را، در زمان سلطنت سلطان محمّدبن تغلق (حک : 725ـ752) در دهلی، به هند برد و پس از اقامتی کوتاه در دهلی، به بِهار، شهر کوچکی در هشتاد کیلومتری جنوب پَتْنَه، نقل مکان کرد و تا پایان عمر در آنجا ماند.برهان بلخی، که در آن هنگام (ح 755 یا 756) جوان و علم آموخته بود، به حلقة مریدان شرف‌الدین احمدبن یحیی * ، از مشایخ صوفیان محل، پیوست و بعدها خلیفة او شد. چند سال‌در بنگال و مکه بود، ولی سرانجام به شهری که در آن ارشاد شده بود بازگشت و تا هنگام مرگ در 788 (یا به گفتة برخی منابع: 803) در آنجا ماند. جانشین او، برادرزاده‌اش، حسین‌بن معزّالدین، بود.او برهان تخلّص می‌کرد. اشعاری متوسّط، عمدتاً غزل، به زبان فارسی سروده است. مجموعه‌ای از اشعار عرفانی او به چاپ رسیده و مجموعه‌ای از نامه‌ها و نیز رساله‌ای در بدایت و نهایت درویشی از او بر جای مانده، ولی آثار دیگر او در دست نیست.منابع: مظفربن شمس برهان بلخی، مجموعة اشعار مولانا برهان‌الدین مظفر شمس بلخی ، چاپ سیّد حسن، پتنه1958، مقدمة انگلیسی؛ ذبیح‌الله صفا، تاریخ ادبیات در ایران ، ج 3، تهران 1363 ش، ص 1056ـ1058.
