بَدَخْشی سمرقندی ، ملک‌الشعرایِ میرزا الغ‌بیگ تیمور (حک : 850ـ853). دولتشاه سمرقندی، خواندمیر و آذربیگدلی گفته‌اند که او سرآمد شاعران سمرقند بود، و الغ‌بیگ و درباریانش به او التفات بسیار داشتند و، بویژه، قصایدش را می‌ستودند؛ اما هیچ یک نام و مشخصات یا سال مرگش را ذکر نکرده‌اند. امیرعلیشیرنوایی (متوفی 906) پیش از رفتن به هرات در 862، چندسالی را در ماوراءالنهر گذراند (صفا، ج 4، ص 383)؛ بنابراین محتمل به نظر می‌رسد که بدخشی سمرقندی با مولانا محمدبدخشی (رجوع کنید به بدخشی * اشکمیشی) که خواندمیر (ج 4، ص 347) او را ملازم سی سالة امیر علیشیرنوایی دانسته و در نظم معما و تألیف قواعد آن تبحر داشته و در این علم چند رساله نوشته است، یکی باشد.منابع: ] لطفعلی‌بن آقاخان آذربیگدلی، آتشکدة آذر ، چاپ جعفر شهیدی، چاپ افست تهران 1337 ش، ص 335 [ ؛ امیرعلیشیرنوایی، تذکرة مجالس النفائس ، چاپ علی‌اصغر حکمت، تهران 1323 ش، ص 19، 193؛ غیاث‌الدین‌بن‌همام‌الدین خواندمیر، تاریخ حبیب‌السیر ، چاپ محمد دبیر سیاقی، تهران 1353 ش؛ عبدالرسول خیامپور، فرهنگ سخنوران ، تبریز 1340 ش، ص 79؛ دولتشاه سمرقندی، تذکرة‌الشعراء ، چاپ ادوارد براون، لیدن و لندن 1901، ص 420؛ ذبیح‌الله صفا، تاریخ ادبیات در ایران، ج 4، تهران 1363 ش.
