درودگری ← نجّاریNNNNدرودی، علی، از هنرمندان تذهیبکار و نگارگر اواخر دورة قاجار و اوایل دورة پهلوی. میرزاعلی درودی در 1297 در خانوادهای مذهبی در روستای مرجان از توابع شهرستان طالقان متولد شد. تذهیب و نقاشی را نزد عموی خویش، عبدالحسین صنیع همایون، فراگرفت (حقیقت، بخش 2، ص1010). در 1306ش، حسین طاهرزاده بهزاد، رئیس و از نخستین معلمان تذهیب و نگارگری مدرسة صنایع قدیمه یا مدرسة صنایع مستظرفه، درودی را برای تدریس برگزید و وی در همان سال اولین معلم تذهیب آن هنرستان شد (حقیقت، همانجا؛ افتخاری، ص 62). درودی جزو گروه هنرمندان آزاد ــ در مقابل پیروان کمالالملک ــ بود که با رنگ و روغن و آبرنگ نقاشیهایی با موضوعات ملی میکشیدند (کریمی، همانجا؛ کیانمهر، ص63). او در 1332ش، در 73 سالگی درگذشت (صوراسرافیل، ص 78، پانویس 19).شاگردان درودی در تذهیب که در احیای این هنر مؤثر بودند عبارتاند از: عبداللّه باقری، نصرتاللّه یوسفی، محمدعلی زاویه*، علی کریمی، حسین حاسبی، نیره نیکآیین، کلارا آبکار*، حسین صفوی و علی مطیع (حقیقت؛ افتخاری، همانجاها). از وی چند نگاره، نقاشی، قاب آیینه و تذهیب برجای ماندهاست. در 1321ش، او و جمعی از همکارانش نگارة بیضیشکلی به قطرهای 53 و 69 سانتیمتر (با شمارة 70 موجود در موزة هنرهای ملی تهران) باعنوان «دیدار شاهعباس با هنرمندان»، اثر رضا عباسی*، را با 39 چهره نسخهبرداری کردند. درودی حاشیة این نگاره را پرکار و استادانه با قلمگیریهای ظریف با نقوش اسلیمی و ختایی و بهرهگیری از رنگهای گرم و سرد تذهیب کردهاست. این طرح تذهیب هشت ترنج بیضیشکل را دربرمیگیرد که به هشت سر ترنج مستطیلشکل متصلاند. اثر دیگر درودی در موزة هنرهای ملی تهران، تابلویی مُذَهَّب با نقش شمسه دوازدهپر، مرکّب از دایرههای متحدالمرکزی است که شمسه مرکزی آن فقط با زمینة طلایی کمرنگ پوشیده شدهاست. مثلثهای آبیرنگ این اثر مزیّن به سر ترنجهای لاجوردی در ترکیب با مربعهای زردرنگ و نقوش اسلیمی ماری است و در کنار آنها، نقوش پاباریکهای چهارضلعی دیده میشود که ترکیب رنگهای فیروزهای، لاجوردی و صورتی آن، نوعی نوآوری در تذهیب است.درودی از نگارگرانی بود که برای احیای هنرهای سنّتی تلاش میکردند. موضوع آثار او طبیعت، کارهای روزمره و عامیانه بود. از ویژگیهای آثار او صورتهای جذاب، فضاهای خیالی، جامههای پرچین، شالهای موّاج و بلند، حاشیههای زیبا و تننمایی اندامها زیر جامههای نازک و حریر است (لطفی، ص 32).منابع: محمود افتخاری، «مدرسه 'صنایع قدیمه، و نقش آن در احیای هنرهای از یاد رفته»، در مجموعه مقالات نخستین گردهمایی گنجینههای از یاد رفته هنر ایران، بهکوشش مهدی مکینژاد، ج 2، تهران: مؤسسة تألیف، ترجمه و نشر آثار هنری (متن)، 1388ش؛ عبدالرفیع حقیقت، تاریخ هنرهای ملی و هنرمندان ایرانی از کهنترین زمان تاریخی تا پایان دوره قاجاریه: از مانی تا کمالالملک، تهران 1369ش؛ شیرین صوراسرافیل، طراحان بزرگ فرش ایران: سیری در مراحل تحول طراحی فرش، تهران 1381ش؛ علی کریمی، «مینیاتور ایرانی»، هنر و مردم، دورة جدید، ش10 (مرداد 1342)؛ محمد کیانمهر، «هنر نقاشی ایران»، تلاش، ش 61 (شهریور 1355)؛ فوزیه لطفی، آشنایی با مکاتب نقاشی، قم 1387ش.
