داوودبن سلم

داوودبن سَلْم، شاعر مُخَضرم اواخر دولت امویان و اوایل دولت عباسیان. کنیه‌اش ابوسلیمان بود. ابن‌عساکر (ج 12، ص 312) نام وی را ابن‌سالم آورده‌است. به‌سبب قد بلند و چهرة سیاهش به داوود آدم/ اَدْلَمْ/ اَرْمَک (سیاه) مشهور بود (ابوالفرج اصفهانی، ج 6، ص10ـ11؛ بکری، ج 1، ص550؛ ابن‌عساکر، ج17، ص153؛ حسنی‌صنعانی، ج2، ص87؛ نیز ← ابن‌منظور، ذیل «ادم»، «دلم»، و «رمک»).برخی او را از موالی بنی‌تَیْم‌بن مُرَّه و عده‌ای دیگر از موالی آل‌ابی‌بکر و برخی نیز از موالی آل‌طلحه دانسته‌اند. پدرش مردی از نَبَط و مادرش دختر حَوْط، غلام عمربن عبیداللّه‌بن مَعْمَر، بود. گروهی هم او را به اعتبار ولاء مادرش، ابن‌معمر منتسب می‌کنند. او در مدح ابن‌معمر ابیاتی نیز سروده‌است (← ابوالفرج اصفهانی؛ بکری، همانجاها؛ ابن‌عساکر، ج 17، ص 148ـ149). صَفَدی (ج 13، ص 467) او را ادلم مُرّی معرفی کرده‌است. تاریخ و محل تولدش مشخص نیست.داوود شاعری حجازی و ساکن مدینه بود. چهره‌ای زشت داشت و برخلاف ادعایش بخیل بود (ابوالفرج اصفهانی؛ بکری، همانجاها؛ ابن‌عساکر، ج 17، ص 148). او حدود سال 120 درگذشت (یاقوت حموی، ج 3، ص 1283).داوود نیکو و لطیف شعر می‌سرود (بکری؛ حسنی صنعانی، همانجاها). در دمشق، در مدح حرب‌بن خالدبن یزید ابیاتی سرود و صله گرفت (← قالی، ج 1، ص 242؛ ابوالفرج اصفهانی، ج 6، ص 19؛ ابن‌عساکر، ج 12، ص 312؛ یاقوت حموی، ج 3، ص 1282).وی در درگیری میان حسن‌بن زید (متوفی 168) و جعفربن سلیمان، والی مدینه و مکه، جعفر را مدح کرد و ده‌ها هزار درهم صله گرفت و پس از آنکه حسن او را مؤاخذه کرد به مدح او پرداخت، اما قبل از دریافت صله درگذشت (ابوالفرج اصفهانی، ج 6، ص 15؛ ابن‌عساکر، ج 17، ص 151؛ صفدی، ج 13، ص 468ـ469؛ حسنی صنعانی، ج 2، ص 87 ـ 88). ابیاتی نیز در مدح قُثَم‌بن عباس (متوفی 159) سروده (← ابوالفرج اصفهانی، ج 6، ص20؛ ابن‌عساکر، ج 17، ص 149؛ قس صفدی، ج 13، ص 467ـ468 که ابیاتی متفاوت با ابیات مذکور آورده که یکی از ابیاتِ آن بیتی از سروده مشهور فرزدق در مدح امام‌زین‌العابدین علیه‌السلام است و برخی ابیات آن نیز اشتراک مضمون دارد). داوود شاعر دربار هادی (ﺣک : 169ـ170) و هارون‌الرشید (ﺣک : 170ـ193) عباسی و فرزندانش بود (حسنی صنعانی، همانجا). اشعار وی در همان دوره به آواز خوانده می‌شد (ابوالفرج اصفهانی، ج 6، ص 16).منابع : ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، چاپ علی شیری، بیروت 1415ـ1421/ 1995ـ2001؛ ابن‌منظور؛ ابوالفرج اصفهانی؛ علی‌بن ابی‌الفرج بصری، کتاب الحماسة البصریة، چاپ عادل سلیمان جمال، قاهره 1420؛ عبداللّه‌بن عبدالعزیز بکری، سمط‌اللآلی، چاپ عبدالعزیز میمنی، ]قاهره[ 1354/1936؛ یوسف‌بن یحیی حسنی‌صنعانی، نـَسمَة‌السَّحَر بذکر مَن تَشَیَّعُ و شَعَرَ، چاپ کامل سلمان جبّوری، بیروت 1420/1999؛ صفدی؛ اسماعیل‌بن قاسم قالی، کتاب الامالی، بیروت 1404/1984؛ یاقوت حموی، معجم‌الادباء، چاپ احسان عباس، بیروت 1993.