خالد بن ابیکریمه، راویامامی. کنیهاش ابوعبدالرحمان (بخاری، ج 2، قسم 1، ص 168؛ ابنابیحاتم، ج 3، ص 349؛ ابنحِبّان، ج 6، ص 262) و اسم پدرش میسره بوده است (خطیب بغدادی، ج 9، ص 226). وی را در زمره اصحاب امام باقر و امام صادق علیهماالسلام نام بردهاند (رجوع کنید به برقی، ص 15؛ نجاشی، ص 151؛ طوسی، ص 134، 198). طوسی (ص 198) لقب وی را مدائنی ذکر کرده است (نیز رجوع کنید به خطیب بغدادی، ج 9، ص 225) در حالی که رجالیان اهل سنّت او را از محله سُنبُلان اصفهان و ساکن کوفه دانستهاند (رجوع کنید به ابوالشیخ، ج 1، ص 452ـ 453؛ ابونعیم اصفهانی، ج 1، ص 305؛ نیز رجوع کنید به مِزّی، ج 8، ص 156ـ157؛ قس ابنحِبّان؛ خطیب بغدادی، همانجاها که او را اصالتاً کوفی دانستهاند). مزّی (ج 8، ص 156) لقب او را اسکاف ذکر کرده است.در کتب رجالی متقدم شیعه، الفاظی دالّ بر وثاقت، مدح یا قدح وی نیامده، اما در کتب رجالی اهل سنّت اوصاف متعدد و گاه متناقضی برای وی ذکر شده است و برخی او را توثیق کرده (رجوع کنید به یحییبن معین، ج 1، ص 266؛ ابنحنبل، ج 1، ص 401؛ ابوداوود، ج 2، ص 291؛ ابنحبّان، همانجا) و برخی او را ضعیف دانستهاند (رجوع کنید به بخاری؛ ابنابیحاتم، همانجاها). همین امر موجب شده که برخی در امامی بودن او تردید کنند (رجوع کنید به مامقانی، ج 25، ص 45) و چون رجالیان اهل سنّت درباره مذهب وی سکوت کرده و غالباً او را توثیق کردهاند، شوشتری (ج 4، ص 99) او را از اصحاب غیرشیعه امام باقر و امام صادق دانسته است. شاهد این مدعا روایتی منقول از وی درباره سعی بین صفا و مروه است که با روایت مذهب اهل سنّت همخوانی دارد (رجوع کنید به خطیب بغدادی، ج 9، ص 226).وی نسخهای از احادیث امام باقر علیهالسلام در اختیار داشت و نجاشی (همانجا) از طریق ابننوح از آن باخبر بود. این نسخه به دست ما نرسیده و در کتب روایی شیعه نیز هیچ روایتی از آن نقل نشده است. در کتب روایی اهل سنّت، از او احادیثی از پیامبر و دیگران نقل شده است (رجوع کنید به صنعانی، ج 3، ص 12؛ ابنابیشیبه، ج 2، ص 191، ج 4، ص 535، ج 5، ص360، ج 7، ص 533، ج 8، ص 709؛ نیز رجوع کنید به ابوالشیخ، ج 1، ص 453؛ ابونعیم اصفهانی، ج 1، ص305ـ 306؛ خطیب بغدادی، ج 9، ص 225ـ226). نسائی (ج 4، ص 296) و ابنماجه (ج 2، ص 869) تنها یک حدیث از وی نقل کردهاند.خالد از امام باقر علیهالسلام، معاویهبن قره مُزَنی، عکرمه مولی ابنعباس و ابوجعفر عبداللّهبن مِسوَر مدائنی روایت کرده است و از جمله راویان او سفیان ثوری، سفیانبن عُیَینَه، شریکبن عبداللّه، وَکیعبن جرّاح، شُعبةبن حَجّاح و مروانبن معاویه فزاری بودهاند (رجوع کنید به خطیب بغدادی، ج 9، ص 225؛ مزّی، ج 8، ص 156).منابع: ابنابیحاتم، کتاب الجرح و التعدیل، حیدرآباد، دکن 1371ـ1373/ 1952ـ1953، چاپ افست بیروت ]بیتا.[؛ ابنابیشیبه، المصنَّف فی الاحادیث و الآثار، چاپ سعید محمد لحّام، بیروت 1409/1989؛ ابنحِبّان، کتابالثقات، حیدرآباد، دکن 1393ـ1403/ 1973ـ1983، چاپ افست بیروت ]بیتا.[؛ ابنحنبل، کتاب العلل و معرفةالرجال، چاپ وصیاللّه عباس، بیروت 1408/1988؛ ابنماجه، سنن ابنماجة، چاپ محمدفؤاد عبدالباقی، ]قاهره 1373/ 1954[، چاپ افست ]بیروت، بیتا.[؛ عبداللّهبن محمد ابوالشیخ، طبقات المحدثین باصبهان و الواردین علیها، چاپ عبدالغفور عبدالحق حسین بلوشی، بیروت 1407ـ1408/ 1987ـ1988؛ سلیمانبن اشعث ابوداوود، سؤالات ابیعبید الآجری اباداود سلیمانبن الاشعث السجستانی، چاپ عبدالعلیم عبدالعظیم بستونی، بیروت 1418/1997؛ احمدبن عبداللّه ابونعیم اصفهانی، کتاب ذکر اخبار اصبهان، چاپ سون ددرینگ، لیدن 1931ـ1934، چاپ افست تهران ]بیتا.[؛ محمدبن اسماعیل بخاری، کتاب التاریخ الکبیر، دیاربکر: المکتبة الاسلامیة، ]بیتا.[؛ احمدبن محمد برقی، کتاب الرجال، در ابنداوود حلّی، کتاب الرجال، تهران 1383ش؛ خطیب بغدادی؛ شوشتری؛ عبدالرزاقبن همام صنعانی، المصنَّف، چاپ حبیبالرحمان اعظمی، بیروت 1403/1983؛ محمدبن حسن طوسی، رجال الطوسی، چاپ جواد قیومی اصفهانی، قم 1415؛ عبداللّه مامقانی، تنقیح المقال فی علم الرجال، چاپ محییالدین مامقانی، قم 1423ـ ؛ یوسفبن عبدالرحمان مِزّی، تهذیبالکمال فی اسماء الرجال، چاپ بشار عواد معروف، بیروت 1422/2002؛ احمدبن علی نجاشی، فهرست اسماء مصنفی الشیعة المشتهر ب رجال النجاشی، چاپ موسی شبیری زنجانی، قم 1407؛ احمدبن علی نسائی، کتاب السنن الکبری، چاپ عبدالغفار سلیمان بنداری و سیدکسروی حسن، بیروت 1411/1991؛ یحییبن معین، تاریخ یحییبن معین، روایة عباسبن محمدبن حاتم دوری، چاپ عبداللّه احمد حسن، بیروت ]بیتا.[.