تختِ سلیمان، کوه، قلهایبهارتفاع650 ، 4 متر در رشتهکوههایالبرز مرکزی. اینقلهدر حدود پنجاهکیلومتریجنوبشرقیشهر تنکابنو حدود 24 کیلومتریجنوبغربیشهر کلاردشت، در دهستانسههزار شهرستانتنکابن(در استانمازندران) واقعاست. از جنوببهقلةعلمکوه* و از شمالبهقلةسیاهغوک/ سیاهگوگ(ارتفاع: ح 500 ، 4 متر) متصلاست. ظاهراً بهدلیلنزدیکیبهقلههایمرتفعپیرامون، از جملهشانهکوه(ارتفاع: ح 450 ، 4 متر) و پسندهکوه(ارتفاع: ح 300 ، 4 متر) و میانْسهچال(ارتفاع: ح 250 ، 4 متر)، آنرا «رشتهکوهتختسلیمان» نیز نامیدهاند (جعفری، 1368ش، ص؛ معرفت، ص 392، 397، 415ـ416؛ جغرافیایکاملایران، ج 2، ص 1118). رودهایسردابرود، دیزانو ناریانرود از آنسرچشمهمیگیرند (جعفری، 1368ش، همانجا).در دامنههایتختسلیمانیخچالهایطبیعیوجود دارد، از جملهیخچالشمالغربیعلمکوهدر جنوبغربیو یخچالتختسلیماندر جنوبشرقیتختسلیمان، میانقلههایتختسلیمانو شانهکوهو میانْسهچال(معرفت، ص 393، 396). حد برفدایمیتختسلیماندر ارتفاعحدود 400 ، 3 متریذکر شدهاست(احمدیو فیضنیا، ص 306ـ 308).در بارةتختسلیمان، افسانههایینقلشدهکهبیشتر راجعبهحضرتسلیماناست. در 1294، اعتمادالسلطنه(ج 1، ص) در ذکر تنکابن، بهکوهتختسلیمانمتصلبهکوهمارکوهاشارهکردهو صعود بهآنرا در وسطتابستانممکندانستهاست. بهنوشتةاو، در قلةکوهعمارتیچوبیقرار دارد و مشهور استکهحضرتسلیمانعلیهالسلامبالایاینکوهآمدهاست(همان، ج1، ص). در زیر شیروانیِ اینعمارت، سنگیشبیهبهمار وجود دارد کهاهالیمیگویند ماریبودهکهحضرتسلیمانآنرا بهسنگتبدیلکردهاست(همانجا). در 1310ش، مسعود کیهان(ج، ص) تختسلیمانرا در جنوبدیلمانو محلتلاقیدو رشتهکوه، و فلاتکوچکیذکر کردهکهدر آنآثاریاز یکدریاچهو در اطرافآنخرابههاییپیدا شدهاست، آثار قلعههایقدیمیمتعدد نیز در حوالیکوهها وجود دارد.نخستینبار کوهنوردانآلمانیدر 1315شبهقلةتختسلیمانصعود کردند (حریریان، ص؛ د. فارسی، ذیلمادّه). در 1320 برادرانبرنمولر آلمانی، در 1316شو 1333شهانسبوبک، در 1340شپگیو درش، و در 1361شدرشدر بارةیخچالهایتختسلیمان، سیرکهایقدیمی(سیرک: چالهایمدور و عمیقکهبر اثر فرسایشیخچالیبهوجود میآید)، پراکندگییخرفتها و یخچالهایفعالکنونیگزارشدادهاند (ملکپور، ص؛ پتروف، ص 48؛ محمودی، ص 19).منابع: حسناحمدیو ساداتفیضنیا، سازندهایدورةکواترنر: مبانینظریو کاربردیآندر منابعطبیعی، تهران1378ش؛ اعتمادالسلطنه؛ میخائیلپلاتونوویچپتروف، مشخصات جغرافیایطبیعیایران، ترجمةح. گلگلاب، تهران1336ش؛ عباسجعفری، شناسنامةجغرافیایطبیعیایران، تهران: گیتاشناسی، 1363 ش؛ همو، گیتاشناسیایران، ج: کوهها و کوهنامةایران، تهران 1368ش؛ جغرافیایکاملایران، تهران: سازمانپژوهشو برنامهریزیآموزشی، 1366 ش؛ محمود حریریان، کلیاتژئومرفولوژیایران، ] تهران[ 1369 ش؛ د. فارسی؛ مسعود کیهان، جغرافیایمفصل ایران، تهران1310ـ 1311ش؛ فرجاللّهمحمودی، «تحولناهمواریهایایراندر کواترنر»، پژوهشهایجغرافیایی، سال20، ش(شهریور 1367)؛ احمد معرفت، کوهها و غارهایایران، تهران1373ش؛ علیملکپور، کلاردشت: جغرافیا، تاریخو فرهنگ، تهران1377ش؛ نقشةراهنمایالبرز مرکزی: قسمتیاز استانتهران، تهران: گیتاشناسی] بیتا. [ .
