تُجیبی، احمد بنیحییبن وزیر ، معروف به ابوعبداللّه مصری، محدّث، فقیه و نحوی بزرگ قرن دوم و سوم. در 171 به دنیا آمد و از کسانی چون محمدبن ادریس شافعی، عبداللّهبن وَهْب، عمرانبن موسی، شُعَیببن لَیث، اَصبغبن فَرَج (یا فرّوج) و پدرش یحییبنوزیر حدیث شنید (ذهبی، حوادث و وفیات 241ـ250 ه .، ص 152؛ سیوطی، ج 1، ص 398؛ مزّی، ج 1، ص 519). محدّثان بزرگی مانند نسائی، حسینبن یعقوب مصری، ابوبکربنابیداود و احمدبن حَمّاد از وی حدیث روایت کردهاند و برخی چون نسائی او را ثقه دانستهاند (سبکی، ج 2، ص 66؛ مزّی، ج 1، ص 520). تجیبی در شعر، ادب، نحو، انساب و تاریخ، عالم بود و از عبداللّهبن وهب نیز فقه آموخته بود (سبکی، همانجا؛ طاشکوپریزاده، ج2، ص 268).تجیبی زندگی خود را با کشاورزی در زمینهای اجارهای میگذراند، اما چون نتوانست بخشی از سهم مالیات خود را بپردازد به زندان محمدبن مدبّر (والی خراج مصر) افکنده شد و در سال 250 یا 251 در همانجا از دنیا رفت (سبکی، همانجا؛ یاقوت حموی، ج 5، ص 149؛ قفطی، ج 1، ص 152). ابنحَجَر عسقلانی سال درگذشت او را 265 در سن 94 سالگی میداند و علاوه بر معرفی احمدبن یحیی (ج1، ص28)، از فردی به نام محمدبنوزیر مصری نیز نام میبرد و او را همان احمدبنیحیی یا برادرش میداند (ج2، ص215).منابع: ابن حجر عسقلانی، تقریب التهذیب ، چاپ عبدالوهاب عبداللطیف، بیروت ?] 1380 [ ؛ محمدبن احمد ذهبی، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام ، چاپ عمر عبدالسلام تدمری، حوادث و وفیات 241ـ250 ه . ، بیروت 1414/1994؛ عبدالوهاببن علی سبکی، طبقات الشافعیة الکبری ، چاپ محمود محمد طناحی و عبدالفتاح محمدحلو، قاهره 1964ـ1976؛ عبدالرحمانبن ابیبکر سیوطی، بُغیة الوعاة فی طبقات اللغویین و النحاة ، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره 1384؛ احمدبن مصطفی طاشکوپریزاده، مفتاحالسعادة و مصباحالسیادة ، بیروت 1405/1985؛ علیبن یوسف قفطی، انباه الرواة علی انباه النحاة ، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، ج1، قاهره 1369/ 1950؛ یوسفبن عبدالرحمان مُزّی، تهذیب الکمال فی اسماء الرجال ، چاپ بشار عواد معروف، بیروت 1403ـ 1405/1983ـ 1985؛ یاقوت حموی، معجمالادباء ، مصر 1355ـ1357/1936ـ 1938، چاپ افست بیروت ] بیتا. [ .
