بَلاّ ، سیدی، ابومحمد عبدالله‌بن عَزّوز قُرَشی شاذلی از متصوفة قرن دوازدهم هجری. به او که پینه‌دوزی مراکشی‌بود، کراماتی نسبت داده‌اند. سیدی بلاّ در 1204 وفات یافت‌و مقبره‌اش، واقع در خانة مسکونی وی در باب اَیلان، پیوسته زیارتگاه مردم، بویژه بیماران، بوده است. ابن‌عزّوز از علوم رسمی به طور وسیعی بهره‌مند نبود؛ با اینهمه آثار بسیاری‌از خود به جا گذاشته است که عمدتاً در زمینه‌های عرفانی و علوم خفیّه و نیز پزشکی است. اما این آثار تقریباً خالی‌از هر گونه تازگی است و هیچکدام توجه ناشران را جلب نکرده است، هرچند دو کتاب او، یکی ذهاب الکسوف و نفی الظلمات فی علم الطب و الطبائع و الحکمة که متضمن دستورهای درمانی عامیانه است ( رجوع کنید به لکلرک، ج2، ص307ـ 308؛ رنو، ص183ـ184) و دیگری کشف‌الرّموز در باب گیاهان دارویی در مراکش بسیار مشهور است. از میان سه اثر صوفیانة او شاید بدیعتر از همه، تنبیه التلمیذ المحتاج باشد که درآن کوشیده است تا میان شریعت و طریقت جمع کند. کتاب لباب الحکمة فی علم الحروف و علم الاسماء الالهیة او،که نسخه‌ای از آن باقی مانده، رساله‌ای در باب علوم خفیّه و غریبه است.منابع : ابن‌سوده، دلیل مورخ المغرب الاقصی ، دارالبیضاء1960، ج2، ص446، 449؛ عبدالله کنون، النبوغ المغربی فی الادب العربی ، بیروت1961، ج1، ص304ـ305،310؛Carl Brockelmann, Geschichte der arabischen Litteratur , Leiden 1943-1949, Supplementband , 1937-1942, II, 704, 713 (دربارة نسخه‌های خطی آثار سیدی بلاّ) ; M. Lakhdar, Vie Littإraire , 253-256; L. Leclerc, La chirurgie d'Abulcasis , Paris 1861; H. P. J. Renaud,in Initiation au Maroc , Paris 1945.
