بَکریّه(2) ، عنوان کلی برای منتسبان به ابوبکربن ابی قُحافَه، نخستین خلیفه. نام بکری بر افراد بسیاری اطلاق شده است، هر چند این نام پیش از ابوبکر، برای تسمیة پاره‌ای قبایل عرب، چون بنی‌بکربن عبدمناف، بنی‌بکربن وائل، بنی‌بکربن عون نخعی نیز به کار رفته است (صفی‌پوری، ذیل «بکر»؛ سمعانی، ج 2، ص 296ـ 298؛ زرکلی، ج 2، ص 47ـ 48؛ آنندراج ، ذیل «بکری»). نام دیگر منتسبان به ابوبکر، «صدیقی» است که گاه همراه با «بکری» و گاه جداگانه به کار رفته است ( رجوع کنید به سامرائی، ص 72، 90، 128، 142ـ143، 147، 154، 165، و جاهای دیگر). از بکریهای معروف می‌توان به این افراد اشاره کرد: شیخ‌بکری، رئیس خاندان بکریة مصر که از سوی مادر به امام حسین علیه‌السلام می‌پیوندند (زرکلی،همانجا؛ معلوف، ذیل «بکری»؛ د.اسلام ، چاپ دوم، ذیل ماده)؛ ابوعبید بکری * ، دانشمند قرن پنجم و پژوهشگر جغرافیای تاریخی؛ ابوالحسن محمدبن بکری (متوفی 952) فقیه شافعی و مؤلف کتابهای الدرة المکللة فی فتح مکه المشرفه المبجلة، تحفة واهب المواهب در تصوف، و الواضح الوجیز در تفسیر؛ شمس‌الدین محمد بکری (898ـ952)، مورخ مصری و مؤلف الکواکب السائرة ، و التحفة البهیة ؛ قطب‌الدین ابوالمواهب بکری شاعر متصوف حنفی مذهب؛ ابوالسروربن محمدبن علی بکری (متوفی 1070)، عالم برجسته و مؤلف کتاب فیض المنان دربارة شب نیمة شعبان؛ ابوالمواهب‌بن محمدبن علی بکری (973ـ1037) شاعر و صاحب دیوان شعر؛ شیخ احمدالبکری‌بن زین‌العابدین (متوفی 1013)، ادیب و مفسر صاحب نامِ شافعی و مؤلف روضة المشتاق و بهجة العشاق ؛ الشیخ ابوبکربن عبدالقادر (متوفی 1031)، عالم و فقیه و عربی‌دان شافعی؛ زین‌العابدین‌بن محمدبن‌علی بکری (متوفی 1013) صوفی و عالم برجسته که در زبان عربی و تفسیر و علوم بلاغی و شعر صاحب نام بود. مشهورترین تألیف او رسالة الاترج است؛ عبدالرحمان‌بن زین‌العابدین (متوفی 1063) از علمای بزرگ و شاعر؛ عبدالرحمان‌بن محمدبن علی (متوفی 1007) عارف و اهل کشف؛ عبدالقادربن حسن (متوفی 1003) صوفی و زاهد که در فقه و زبان عربی صاحب نام بود و در حساب و کلام و عروض نیز مهارت داشت (محبی، ج 1، ص 87، 117ـ 118، 145ـ148، 201ـ203، ج 2، ص 196ـ199، 357ـ 358، 377، 439ـ440).منابع: خیرالدین زرکلی، الاعلام ، قاهره 1373ـ1378/1954ـ 1959؛ یونس ابراهیم سامرائی، علماءالعرب فی شبّه القارة الهندیّة ، بغداد ] بی‌تا. [ ؛ عبدالکریم‌بن‌محمد سمعانی، الانساب ، حیدرآباد دکن 1382ـ1402/ 1962ـ1982؛ محمد پادشاه‌بن‌غلام محیی‌الدین شاد، آنندراج: فرهنگ جامع فارسی ، چاپ محمد دبیرسیاقی، تهران 1363 ش؛ عبدالرحیم‌بن‌عبدالکریم صفی‌پوری، منتهی‌الارب فی‌لغة العرب ، چاپ سنگی تهران 1297ـ 1298، چاپ افست تهران 1377؛ محمد امین‌بن فضل‌الله محبی، خلاصة‌الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر ، بیروت ] بی‌تا. [ ؛ لویس معلوف، المنجد فی اللغة والاعلام، تهران 1362 ش؛EI 2, s.v. "Bakriyya" (by L. Massignon).
