بَغشور ، شهری‌تاریخی‌در خراسان‌قدیم. در شمال‌هرات‌بین‌بادغیس‌و مرورود واقع‌بوده‌و ظاهراً محل‌آن‌مطابق‌باقلعة‌مور کنونی‌است(لسترنج، ص439). در قرن‌چهارم،در منطقه‌ای‌بیابانی‌و زراعت‌آن‌به‌صورت‌دیم‌و آب آن‌ازچاه‌بوده‌است(اصطخری، ص266؛ حدود العالم، ص93به‌نوشتة‌ابن‌حوقل(ص441)، بغشور در گنج‌روستا (کنج‌رستاق) نزدیک‌آبادی‌کَیْف‌بود و باغ‌و کشتزار و تاکستان داشت. فاصلة‌آن‌تا کیف، راه‌یکروزه‌بوده‌است(اصطخری، ص285). به‌نوشتة‌مقدسی(ص308)، بغشور به‌بزرگی‌بوشنج(پوشنگ) بود. به‌نوشتة‌یاقوت(ج1، ص694ـ695)، در616 حتی‌یک‌درخت‌هم‌در بغشور دیده‌نمی‌شدو آثار خرابی‌در آن‌آشکار بود. ظاهراً این‌شهر پیش‌ازحملة‌مغول‌رو به‌ویرانی‌نهاده‌بود. دانشمندان‌بسیاری‌به‌این‌شهر منسوب‌اند، از جمله: علی‌بن‌عبدالعزیز بغوی‌محدث، و حسین‌بن‌مسعود بغوی‌محدث‌و مفسر و فقیه‌شافعی.منابع: ابن‌حوقل، کتاب‌صورة‌الارض، چاپ‌دخویه، لیدن؛ ابراهیم‌بن‌محمد اصطخری، کتاب‌مسالک‌الممالک، چاپ‌دخویه، لیدن1967؛ حدودالعالم‌من‌المشرق‌الی‌المغرب، چاپ‌منوچهر ستوده، تهران1340ش؛ گی‌لسترنج، جغرافیای‌تاریخی‌سرزمینهای‌خلافت‌شرقی، ترجمة‌محمود عرفان، تهران‌ش؛ محمدبن‌احمد مقدسی، احسن‌التقاسیم‌فی‌معرفة‌الاقالیم، چاپ‌دخویه، لیدن؛ یاقوت‌حموی، معجم‌البلدان، چاپ‌فردیناند ووستنفلد، لایپزیگ1866ـ1873، چاپ‌افست‌تهران.
