بَغدادی، شُکربن‌احمد ، عالم، فقیه، متکلم‌و ادیب‌شیعی‌قرن‌سیزدهم‌و چهاردهم. در 1272، در محلة‌کرخ بغداد متولد شد. مقدمات‌علوم‌را در زادگاه‌خود فرا گرفت‌و در1292 برای‌تکمیل‌تحصیلات‌به‌نجف‌مهاجرت‌کرد. بغدادی‌پس‌از گذراندن‌دروس‌پایه، سالها از درس‌فضلا و استادان‌بزرگ‌حوزة‌نجف، از جمله‌شیخ‌محمدحسین‌کاظمی، شیخ‌محمد طه‌نجف‌و سید محمد بحرالعلوم‌استفاده‌کرد (آقابزرگ‌طهرانی، ج1، قسم، ص842) و از سید علی‌آل‌بحرالعلوم‌طباطبایی‌اجازة‌روایت‌گرفت(حرزالدین، ج2، ص108). بغدادی‌از فضلای‌بزرگ‌حوزة‌نجف‌شمرده‌می‌شد و جماعتی‌از فضلای‌آنجا در درس‌وی‌شرکت‌می‌کردند. سید محمد صادق‌آل‌بحرالعلوم‌از جمله‌شاگردان‌او در نجف‌بوده‌است(آقابزرگ‌طهرانی، همانجا). بغدادی‌در 1333 به‌بغداد باز گشت‌و در آنجا به‌نشر علم‌پرداخت. یکی‌از شاگردان‌وی‌توفیق‌فکیکی* ، حقوقدان‌و نویسندة‌بزرگ‌بغدادی‌است‌که‌در مقاله‌ای‌در مجلة‌الغریّ ، به‌شرح‌حال‌استاد خود پرداخته‌و او را از اجلّة‌علمای‌بغداد شمرده‌است(همان، ج1، قسم، ص). شکر، علاوه‌بر تدریس‌و تربیت‌علمای‌دین، منشأ خدمات‌اجتماعی‌بسیار، از جمله‌تأسیس‌مدرسة‌جعفریّه‌در بغداد، بوده‌است. وی‌اولین‌عالم‌شیعی‌است‌که‌پس‌از تشکیل‌محاکم‌شرعی‌جعفری‌مدتی‌بر مسند قضا نشست‌و براساس‌فقه‌شیعه‌قضاوت‌کرد و مدتی‌نیز سرپرستی‌مجمع‌تشخیص‌شرعی‌جعفری‌را به‌عهده‌داشت. بغدادی‌پس‌از سالها خدمت‌علمی‌و اجتماعی‌انزوا گزید و در منزل‌خود یا در مسجد زرکشی‌کرخ‌به‌عبادت‌و تدریس‌مشغول‌شد. او در 1357 درگذشت. از وی‌اثر تألیفی‌باقی‌نمانده‌است(همان، ج، قسم، ص‌ـ844).منابع: محمدمحسن‌آقابزرگ‌طهرانی، طبقات‌اعلام‌الشیعة، جزء1: نقباءالبشر فی‌القرن‌الرابع‌عشر ، مشهد 1404؛ محمدبن‌علی‌حرزالدین، معارف‌الرجال‌فی‌تراجم‌العلماء والاُدباء ، قم1405.
