بَطنینی ، محمدبن یحیی خبّاز دمشقی، فقیه و محدّث شافعی در قرن یازدهم. در بطنین، از قرای دمشق، متولد شد. از زمان تولّدش اطلاعی در دست نیست. ابتدا در دمشق به نانوایی اشتغال داشت، اما پس از چندی، از این شغل دست کشید و برای تحصیل بهمصر مهاجرت کرد و چندین سال در دانشگاه ازهر نزد استادان بزرگی چون شیخ سلیمان المزاحی، شمس بابلی، شهاب احمد قلیوبی، شمس شوبری بهتحصیل پرداخت. پس از آن در فنون مختلف علمی تدریس میکرد. وی در اواخر عمر، بینایی خود را از دست داد و در عین حال بهقدرت حافظهاش افزوده شد، و این امر باعث شهرت و اعتقاد اغلب مردم، عامه و خاصه، نسبت به او گردید. شیخ محمد بخشی، شیخ عبدالقادر عبدالهادی، شیخ ابوالسعود، شیخ حمزه رومانی و بسیاری دیگر از فضلای آن زمان، از شاگردان او بودند. بطنینی پس از درگذشت شیخ محمد محاسبی، خطیب و مدرس جامع قُبّةالنسر، در آنجا بهتدریس پرداخت و بزرگترین مقام روحانی شافعیان و عالم حدیث در زمان خود شناخته شد. او در 1075 درگذشت (محبی، ج4، ص264). از وی اثری تألیفی با نام فتحربالبریّة بالجواب عن اسئلةالمبتدعة الزیدیه باقی است (بغدادی، 1971ـ1972، ج2، ستون163؛ همو، 1387، ج2، ستون 290).منابع: اسماعیل بغدادی، ایضاح المکنون ، چاپ محمد شرفالدین یالتقایا و رفعت بیلکه کلیسی، ] استانبول 1971ـ1972 [ ؛ همو، هدیةالعارفین ، استانبول 1955، چاپ افست تهران 1387/1967؛ محمدامینبن فضلالله محبی، خلاصة الاثر ، بیروت ] بیتا. [ .
