بَطَلْیَوْسی، ابوایوب سلیمان‌بن‌محمد، معروف به ابن‌بطّال، فقیه، ادیب و شاعر مالکی قرن چهارم. از زندگی او آگاهی اندکی موجود است. از نسبت وی برمی‌آید که اهل بطلیوسِ قرطبه بوده است، او در قرطبه به تحصیل پرداخت اما از نام مشایخ وی اطلاعی در دست نیست (ابن‌اثیر، ج7، ص265؛ ابن‌بشکوال، ج 1، ص 197). پس از تکمیل تحصیلات، به تدریس و تألیف روی آورد. ابوعمربن عبدالبرّ و ابن‌حذّاء از جمله شاگردان او بوده‌اند (ابن‌اثیر، همانجا). بطلیوسی در اواخر عمر به اِلبیره مهاجرت کرد و در آنجا ساکن شد و تا پایان عمر همانجا بود (ابن‌بشکوال، همانجا). از وی تألیفات چندی باقی مانده است از جمله المُقنع فی اصول‌الاحکام که دربارة آن گفته‌اند قاضیان از آن بی‌نیاز نیستند؛ اَلْمُوقِظ در زهد و پارسایی؛ آداب الصوم ؛ الدّلیل الی طاعة الجلیل (ابن‌اثیر، همانجا؛ بغدادی، ج1، ستون478، ج2، ستون548؛ کحاله، ج4، ص256، 273). در منابع دیوان شعری به نام وی ثبت نشده، لیکن منابع او را شاعری توانا معرفی کرده‌اند و به او لقب «عَیْن جُودی» داده‌اند، زیرا در اشعارش عبارت «یا عَین جودی» را فراوان به کار می‌برده است (زرکلی، ج3، ص132؛ ابن‌بشکوال، همانجا). سال درگذشت او را منابع به اختلاف (ابن‌بشکوال 400، ابن‌اثیر 402، بغدادی و زرکلی 404) ثبت کرده‌اند.منابع: ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ ، بیروت 1398ـ1408/ 1978ـ1988؛ ابن‌بشکوال، کتاب الصّلة ، قاهره 1966؛ اسماعیل بغدادی، ایضاح المکنون ، ج1 و 2، در حاجی‌خلیفه، کشف الظنون ، ج3 و 4، بیروت 1410/ 1990؛ خیرالدین زرکلی، الاعلام ، بیروت 1986؛ عمررضا کحاله، معجم المؤلفین ، دمشق 1957ـ1961 چاپ افست بیروت ] بی‌تا. [ .
