بشَرّاء / بشرّی، از قدیمترین دهکدههای شمال لبنان در ارتفاع 1400 متری از سطح دریا. این محل در ته گودی مدوّری در مدخل تنگ قَدیشه قرار دارد، درة تنگ عمیقی با غارها و زوایای بسیار که بقایای صومعههای بسیار قدیمی در آنجا یافت میشود. جغرافیدانان عرب این ناحیه را جُبه بشَرّیه یا بَشَرّا خواندهاند. در زمان جنگهای صلیبی این محل با نام بویسرا جزو تیول امارتنشین (= کنتنشین) طرابلس بوده است و در عهد ممالیک، بهعنوان دژ کوهستان مارونی، به «نیابت» طرابلس تعلق داشته و «مُقدّم» آن، که سلطان مصر او را منصوب میکرده، گویا همیشه از مسیحیان مارونی بوده است؛ به استنثای مقدم عبدالمنعم ایوب دوم که در اواخر قرن نهم/ پانزدهم، زمانی که یعقوبیه در اطراف طرابلس به تبلیغات وسیع اشتغال داشتند، به مونوفیزیسم ] اعتقاد به وحدت طبیعت الهی بشری حضرت مسیح علیهالسلام [ تغییر مذهب داد که در میان اتباعش شورش بهپا کرد. بشرا مشرف بر جادهای است که از بعلبک میآید و با گذشتن از گردنة عَینَته به طرابلس میرود. این همان جادة درختان سدر است که سلطان قایتبای در سفر بازرسی خود (قرن نهم/پانزدهم) آن را پیمود و همین راه در قرن دوازدهم/ هجدهم و اوایل قرن سیزدهم/نوزدهم، محلّ عبور دستههای مسلحی بوده است که از بقاع میآمدند تا با پشتیبانی قدرت عثمانی مارونیها را تار و مار کنند. مارونیها میبایست در مقابل حکام ترک طرابلس نیز از خود دفاع میکردند.این قریه امروز 000 ، 4 سکنة مارونی دارد که خانههای آنها بر روی تپة کوچکی بنا شده و در دشتهای پای تپه باغهای انگور و توت احداث شده است. کمی بالاتر از بشرا بیشهای از بقایای درختان مشهور سدر لبنان به جا مانده است که از 1259/1843 در حمایت بطریق مارونی قرار گرفت.منابع : جعجع، بشراء مدینة المقدمین ، در المشرق ، 1932، ص464، 538، 685، 779؛R. Dussaud, Topographie historique de la Syrie , 32, 397; Adel Ismail, Histoire du Liban du XVIIIe siةcle ب nos jours , 55, 133; H. Lammens, La Syrie , II, 38; G. Lestrange, Palestine under the Moslems , London 1890, 352.
