بِشارین ، قبیله‌ای صحرانشین از قبایل بِجَه * . اعضای این قبیله اینک در دو منطقه سکنی دارند: 1)عَتْبای یا دامنه‌های غربی تپه‌های کرانة دریای سرخ که تقریباً بین 23 و 19 درجة عرضِ شمالی قرار گرفته؛ 2)کرانه‌های عَطْبَرا و سرزمینهای اطراف آن که تقریباً بین 17 و 16 درجة شمالی واقع است.این قبیله خود به دو عشیرة بزرگ تقسیم می‌شود: 1)امّعلی در شمال شرقی عتبای؛ 2)امّناجی در جنوبِ غربیِ عتبای و در کرانة عطبرا. تبارنامه‌های قبیله‌ای نشان می‌دهد که میان ایشان و عربهای «اولاد کاهِل» (کواهله) که در قرن هشتم در حوالی عَیذاب می‌زیستند، پیوند خویشی وجود دارد. سرزمین اصلی قبیلة بشارین در همین ناحیه، در حوالی جبل‌اَلْبَه بوده است. ایشان ظاهراً در قرن نهم در سراسر منطقة عتبای پراکنده شدند و اعراب بَلَوْ را، که احتمالاً همان قبیلة حَدارِب مذکور در کتب نویسندگان مسلمان باشند، از آنجا راندند. انتشار بعدی ایشان در سرزمینهای ثروتمندتر عطبرا احتمالاً، در سالهای 1174ـ1184، در عهد حَمَد عِمران، با قوة قهریه صورت گرفت. پس از پیروزی محمدعلی پاشا در سودان، بشارینِ عطبرا زیر سلطة مصریان قرار گرفتند، در حالی که بشارینِ عتبای مستقل ماندند. انتشار افراد اُمَّرار در ناحیة اَریاب در اوایل قرن سیزدهم به جدایی این دو گروه از یکدیگر کمک کرد. هیچیک از دو عشیره در قیام مهدیّه نقش عمده‌ای نداشته‌اند، هر چند که عثمان دِقنَه ] جانشین مهدی در1302 [ در بشارینِ عطبرا بی‌نفوذ نبود. در زمان حکومت مشترک ] مصر و سودان [ بر ناحیه با هر یک از آن دو قوم به گونه‌ای دیگر رفتار می‌شد، تا آنکه در1307ش برای تمام قبیلة رئیس (ناظر) واحدی تعیین شد. تاریخ اخیر بشارین حادثة مهمی در برندارد.منابع:G. E. R. Sandars, The Bisharin, Sudan notes and records , XVI, 2 (1933), 119-149;نیز رجوع کنید به بِجَه * .
