بُزُرْج سابور ، طَسّوجی (ناحیه‌ای) قدیمی که آثارِ آن در ده فرسخی شمال بغداد در ساحل شرقی رود دجله، در منطقة سواد (یا دل ایرانشهر: ابن‌خرداذبه، ص5) قرار دارد. به‌نوشتة ابن‌خرداذبه، بزرج سابور یکی از طسّوجهای هفتگانة حوزة استان شاذهُرمُز و جزو آبریز سمت شرقی دجله بوده، و نُه روستاق و 263 خرمنگاه، با محصولی حدود 500 ، 2 کُر گندم (925ر2 کیلوگرم) و 200 ، 2 کُرجو داشته و درآمد پولی آن به 000 ، 300 درهم می‌رسیده است (ص6، 12). قدامة‌بن جعفر (235) بزرج سابور را یکی از هفت طسّوج استان شاذقباد دانسته است. حمزة اصفهانی (ص47) در نیمة اول قرن چهارم، نخستین کسی است که بزرج سابور (در متن عربی: بَرزَخ شاپور) را همان شهر عُکبَرا دانسته که شاپور ذوالاکتاف آن را ساخته است. ظاهراً عکبرا یکی از آبادیهای طسّوج بُزرج سابور بوده است. در همان زمان، مسعودی (ص38) یکی از دهکده‌های معروف بزرج سابور را، به‌نام العَلْث، در سمت شرقی دجله نام برده است. به‌نوشتة لسترنج (ص56) امروز نیز به‌همان نام در نقشه‌ها دیده می‌شود. به‌نوشتة یاقوت (ج3، ص705) بزرج سابور، معرّبِ وزرک شافور است که به‌سریانی عُکبَرا گفته می‌شود. نولدکه (ص31) آن را وزرگ‌شَه پوهر ذکر کرده‌است.منابع: ابن‌خرداذبه، کتاب‌المسالک والممالک ، چاپ دخویه، لیدن 1967؛ حمزة‌بن حسن حمزة اصفهانی، تاریخ سنی ملوک‌الارض والانبیاء علیهم‌الصلاة والسلام ، بیروت ] بی‌تا. [ ؛ قدامة‌بن جعفر، کتاب الخراج ، چاپ دخویه، لیدن1967؛ گی‌لسترنج، جغرافیای تاریخی سرزمینهای خلافت شرقی ، ترجمة محمود عرفان، تهران 1364ش؛ علی‌بن حسین مسعودی، کتاب‌التنبیه و الاشراف ، چاپ دخویه، لیدن 1967؛ تئودور نولدکه، تاریخ ایرانیان و عربها در زمان ساسانیان ، ترجمة عباس زریاب، تهران ] تاریخ مقدمه 1358ش [ ؛ یاقوت حموی، معجم البلدان ، چاپ فردیناند ووستنفلد، لایپزیگ 1866ـ1873، چاپ افست تهران 1965.
