بروجردی، عبدالله بن عبدالباقی‌بن محمدبن درویش، معروف به آخوند ملاعبدالله (1256ـ1329). مقدمات علوم دینی را در بروجرد فرا گرفت و به حوزة درس مرحوم حاج ملااسدالله بروجردی * ، عالم مشهور عصر خود، در آمد (آقابزرگ طهرانی، جزء1، قسم3، ص 1201). سپس به اصفهان رفت و نزد شیخ محمدباقر اصفهانی، معروف به آقانجفی، و دیگران ادامة تحصیل داد و در فقه، اصول، حدیث، کلام و جز آن تبحر یافت (همانجا). آنگاه به مولد خویش، بروجرد، بازگشت و به تدریس پرداخت. او همچنین در مسجدی که برای وی ساخته شد و به مسجد رنگینه معروف است، امامت می‌کرد (حزین بروجردی، ص 315). خویی نرم، طبعی منیع و همتی والا داشت، و مورد وثوق و حرمت عموم مردم بروجرد برخوردار بود. آنان که بروجردی را دیده و شناخته‌اند، او را به تقوی و حسن خلق می‌ستایند و به نیکی و بزرگواری یاد می‌کنند. از او کتابها و رساله‌هایی در فقه و اصول مانده که به‌چاپ نرسیده است؛ از جمله: رساله در صلاة؛ رساله در اجماع؛ رساله در مقدمة واجب؛ رساله در اجتماع امر و نهی؛ رساله در قطع (آقابزرگ طهرانی؛ همانجا).منابع : محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة، جزء1: نقباء البشر فی القرن الرابع عشر ، مشهد1404؛ حسین حزین بروجردی، تذکرة حسین حزین ، یا، دورنمایی از شهرستان بروجرد ، خرم‌آباد1351 ش؛ غلامرضا مولانا بروجردی، دانشمندان بروجرد ، تهران ] بی‌تا. [ .
