برکتالله بِلگرامی ، فرزند میر اویس حسنی واسطی فرزند میرعبدالجلیل بلگرامی، عارف و شاعر فارسی زبان شبهقاره هند، در 1070 در بلگرام متولد شد و در 10 محرم 1142 در مارَهْرَه، در ایالت اوتارپرادش، وفات یافت و همان جا مدفون شد (برکتالله بلگرامی، مقدمه محمد انصارالله، ص 2، 4). نخست با میرسید مربی، فرزند سید عبدالنبی، بیعت طریقت کرد، و سپس از لطفالله معروف به شاهلدها بلگرامی و فضلالله کالپَوی استفادة معنوی برد. پس از اخذ خلافت و اجازة ارشاد از آنان، در مارهره مرکز ارشاد دایر کرد و مردم اطراف و اکناف مرید او شدند. بلگرامی به فارسی و هندی شعر میسرود و تخلص او «عشقی» (درهندی : پیمی) بود (همان، ص 2). آثار فارسی او عبارت است از : 1) مثنوی ریاض عشق ؛ 2) دیوان عشقی ؛ 3) رساله در حل معانی حقایق عرفانی ؛ 4) چهار انواع (1123)؛ در آداب سلوک ؛ 5) عوارف هندی ، در تأویل عرفانیِ ضرب المثلهای هندی.منابع: میرغلامعلیبن نوح آزاد بلگرامی، مآثرالکرام ، ] لاهور [ 1913؛ برکتالله بلگرامی، عوارف هندی ، چاپ محمد انصارالله، دانش ، ش 14 (تابستان 1367).
