بَرَقی، خواجه‌عبداللّه ، نخستین کس از میان جانشینان منصوبِ خواجه یوسف همدانی * (متوفی 555) برای تعهّد مرجعیّت روحانی پس از او. به قولی در خوارزم زاده شد و در اوان جوانی در بخارا به حلقة خواجه یوسف همدانی پیوست. هر چند، به روایتی دیگر، پدر جدّش بود که از خوارزم به بخارا آمد و در آنجا خاندان محترمی از فقهای حنفی را بنیان گذاشت. نام برقی را یا منسوب به بَرَق دانسته‌اند که شهری بود در شمال گُرگانْج و نزدیک به آن، یا از صورت معرَّب بره مشتق شمرده‌اند، با این فرض که نیاکان خواجه عبداللّه چوپان بوده‌اند. او در آرامگاهی بر روی تپة شارستان بخارا و نزدیک به ابوبکر کَلاباذی صاحب کتاب التَعرُّف مدفون است. با اینهمه، در قرن نهم محلّ دقیق گور او مشخّص نبود. برقی ظاهراً کسی را به جانشینی خود بر نگزید و دو جانشین دیگر همدانی، خواجه احمد یَسَوی * و خواجه عبدالخالق غُجْدُوانی * ، سلسلة صوفیان آسیای مرکزی را، که خواجه یوسف بنیان نهاده بود، استمرار بخشیدند.منابع: ابن‌اثیر، اللباب فی تهذیب‌الانساب ، چاپ مصطفی عبدالواحد، قاهره 1971، ج 1، ص 158؛ عبدالرحمن‌بن احمد جامی، نفحات‌الانس من حضرات‌القدس ، چاپ مهدی توحیدی‌پور، تهران ] تاریخ مقدمه 1336 ش [ ، ص 377؛ غلام سرور لاهوری، خزینة‌الاصفیاء ، لکهنو 1320/1902، ج 1، ص 531؛ فخرالدین علی صفی، رشحات عین الحیات ، تاشکند 1329/1911، ص 7؛ احمدبن محمود معین‌الفقراء، تاریخ ملازاده در ذکر مزارات بخارا ، چاپ احمد گلچین معانی، تهران 1339 ش، ص 66.
