براهویی، محمدحسن ، نوة آقا علی‌خان و ملازم میرنصیرخان اول (1165ـ1209). پدرش، عبدالرحمان، تا مدتی نایب‌الحکومة کچهی بود. براهویی پس از تقرب یافتن نزد والیان ایالت، به وزارت برگزیده شد، اما چون میانة نصیرخان دوم (1256ـ1274) با او به هم خورد، خانِ قلات وی را به زندان انداخت و او در 5 رمضان 1273 در آنجا درگذشت.براهویی در علم و ادب و شعر و سخن نیز شهرت دارد. به زبانهای بلوچی، براهویی و فارسی وارد بود و شعر می‌سرود، و پنج دیوان خطی از او در دست است که چهارتا به فارسی است و در پنجمی نیز اشعار فارسی یافت می‌شود. مجموع اشعار فارسی او 000 ، 25 بیت است. از کلیات اردوی براهویی چنین برمی‌آید که زبان اردو در نیمة اول قرن سیزدهم، تا حدودی، محل توجه امرای قلات بوده است.منابع: شیرعلی‌خان، گلدسته قلات ، لاهور 1977؛ انعام الحق کوثر، بلوچستان مین اردو ، لاهور 1968؛ همو، شعر فارسی در بلوچستان ، لاهور 1975؛ هتورام، تاریخ بلوچستان ، لاهور 1907.
