بَذلالکُبری' ،«راویه» و خوانندة اوایل دوران عباسی (متوفی پیش از 227 و احتمالاً 224). او کنیزی دو رگه از نژاد سیاه و سفید (مُوَلَّدَة صفراء) بود که در مدینه به دنیا آمد و در بصره پرورش یافت، و جعفر، پسر خلیفه الهادی، او را خرید. بذل بعد از 193، «جاریة» (کنیز) سوگلیِ امین شد و از او پسری آورد. در موسیقی شاگرد استادانی چون ابنجامع * و فُلَیح و ابراهیم موصلی * بود. وی سبک سنّتیِ «حجازی» را در موسیقی عربی حفظ کرد و در ساختههای خود اشعار شاعران حجاز را ترجیح میداد. «ضاربه» (عودنواز) و خوانندهای ماهر، و «ظریفه» (خوش سخن) بود و میگویند که سیهزار «صوت» (ترانه) حفظ داشت. مجموعهای به نام کتاب فیالاغانی شامل دوازده هزار ترانه (بدون نشانههای موسیقی) برای علیبنهشام گردآوری کرد و ده هزار دینار پاداش گرفت. این کتاب یکی از منابع ابوالفرج اصفهانی در نگارش کتاب اغانی بوده و او در 22 مورد از آن نقل کرده است. بذلالکبری ثروت فراوانی از خود به جای گذاشت که به بازماندگان عبداللهبنالامین رسید. دَنانیر و مُتَیّمالهاشِمیّه از جملة شاگردان او بودند.منابع: علیبنحسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی ، قاهره 1345ـ1351، ج17، ص 75ـ80 ، نیز رجوع کنید به فهرستها؛ کرمبستانی، النساءالعربیات ، بیروت 1964، ص 104ـ107؛ ] علیبنمحمد شابشتی، الدیارات ، چاپ کورکیس عواد، بیروت 1406/1986، ص 44، 65، 67 [ ؛ خلیل مردمبک، جمهرة المغنین ، دمشق 1964، ص ـ150؛ ] احمدبن عبدالوهاب نویری، نهایةالارب فی فنونالادب ، قاهره 1923ـ1955، ج 5، ص 88 ـ91 [ ؛H. G. Farmer, History of Arabian music , 134.
