بدیع‌زاده ، سیدجواد، خواننده، آهنگساز و ترانه‌سرای ایرانی (1281ـ 1358 ش). پدرش سیدمحمدرضا بدیع کاشی، ملقب به بدیع‌المتکلمین کاشی (1260ـ1340 ش) از واعظان نامی و مدرس موسیقی و ردیف آواز سنتی بود. مقدمات موسیقی را نزد پدر و دایی خود، سید یحیی (سعیدالواعظین) آموخت (نصیری‌فر، ج 1، ص 359). دورة ابتدایی را در مدرسة تدیّن، و دورة متوسطه را در مدارس آلیانس و دارالفنون گذراند و سپس به منشیگری در تجارتخانه‌ها و ترجمه از زبان فرانسه پرداخت. در 1304 ش، به استخدام مجلس شورای ملی درآمد. در همان سال اولین دوره از صفحه‌های موسیقی خود را ضبط کرد و در 1319 ش، پس از قمرالملوک وزیری * ، دومین خوانندة رادیو شد(همان، ج 1، ص 360ـ361).آثار بدیع‌زاده در موسیقی، به دو دوره تقسیم می‌شود:1) آثار شبه سنّتی. (1299ـ1304 ش) آثار این دورة او در رده‌هایی فروتر از قمرالملوک وزیری، ظلّی، ادیب خوانساری و تاج اصفهانی * قرار داشت و نشانگر گرایش وی به دگرگونیهایی در نحوة بیان موسیقی بود.2) آثار متمایل به گرته‌برداری از موسیقی آن روز اروپایی و آمیختن آن با دستمایه‌های موسیقی ایرانی. در این دوره، بدیع‌زاده گاه عیناً آهنگهای آن روز اروپایی را بدون ذکر مأخذ و با نهادن کلام فارسی روی آن به نام خود ثبت کرده است.بدیع‌زاده پس از علینقی وزیری، دومین کسی است که گذشته از نواسازی و خوانندگی، متصدی مشاغل نسبتاً مهم در امور موسیقی کشور بوده است. او از جمله کسانی است که در تغییر و تحول موسیقی ایرانی نقش داشتند. مایه‌هایی که بدیع‌زاده تغییر داد، بعضاً بی‌سابقه بود و سلسله تصنیفهای او را می‌توان نقطة آغاز نوع جدیدی از موسیقی همه‌پسند در ایران دانست. وی به برجسته‌تر کردن و ادای واضح کلام بیش از انطباق آن با موسیقی عنایت داشت (جهانبگلو، ص 130(.منابع: منوچهر جهانبگلو، «پژوهشی در مکاتب آوازی ایران»، در یادنامة استاد محمود کریمی ، تهران 1364 ش؛ حبیب‌الله نصیری‌فر، مردان موسیقی سنتی و نوین ایران ، ج 1، تهران 1369 ش.
