بدیع بلخی ، ابومحمد بدیع‌بن‌محمدبن‌محمود بلخی، شاعر دورة سامانی. مدّاح ابویحیی‌طاهربن‌فضل‌بن‌ابوبکر امیر چغانی ماوراءالنهر (متوفی 377) بود و قصیده‌اش در مدح این امیر موجود است. هدایت (چاپ سنگی، ج 1، ص 174، چاپ مصفا، ج 1، ص 456)، برخلاف منابع دیگر، او را بدایعی بلخی، محمدبن محمود نامیده و از شاعران عصر محمود غزنوی به شمار آورده است که البته صحیح نیست. همچنین منظومة راحة‌الانسان، یا، پندنامة انوشیروان را به او نسبت داده و 91 بیت آن را نقل کرده است (چاپ مصفا، ج 1، ص 457ـ 462)، اما این منظومه، که در اصل حاوی 409 بیت است (شفر، ج 1، ص 205ـ232)، از شاعری است که در قرن پنجم می‌زیسته و در منظومة خود شعر عنصری (متوفی 431) را تضمین کرده، و تخلصش «شریف» بوده است (نفیسی، ص 181ـ 182، و نقل از وی در هدایت، چاپ مصفا، ج 1، ص 457ـ459، حاشیه).منابع: ادوارد گرانویل براون، تاریخ ادبی ایران ، ج 1 : از قدیمترین روزگاران تا زمان فردوسی ، ترجمه و تحشیه و تعلیق علی‌پاشا صالح، تهران 1356 ش، ص 679؛ محمد دبیرسیاقی، پیشاهنگان شعر فارسی ، تهران 1370 ش، ص 175؛ راحة‌الانسان، یا، پندنامة انوشیروان ، در Charles Schefer, Chrestomatie Persane , vol. I, Paris 1883; ذبیح‌الله صفا، تاریخ ادبیات در ایران ، ج 1، تهران 1363 ش، ج 1، ص 422ـ423؛ محمدبن‌محمد عوفی، لباب‌الالباب ، چاپ ادوارد براون و محمد قزوینی، لیدن 1903ـ1906، ج 2، ص 22ـ23؛ همان، چاپ سعید نفیسی، تهران 1335 ش، ص 260؛ بدیع‌الزمان فروزانفر، سخن و سخنوران ، تهران 1358 ش، ص 43؛ محمد جعفر محجوب، سبک خراسانی در شعر فارسی ، تهران 1350 ش، ص 143، 172؛ محمد محمدی، کتاب‌التاج و آیین ، ج 1، ص 39؛ محمدعلی مدرس تبریزی، ریحانة‌الادب ، تهران 1369 ش، ج 1، ص 239ـ240؛ سعید نفیسی، « ] دربارة [ پندنامة انوشیروان»، مهر ، سال 2، ش 2 (تیر 1313)؛ رضاقلی‌بن‌محمدهادی هدایت، مجمع‌الفصحا ، چاپ سنگی تهران 1295؛ همان، چاپ مظاهر مصفا، تهران 1336ـ1340 ش.
