بدیع‌الزّمان تبریزی ، خوشنویس و شاعر قرن یازدهم.فرزند ارشد علیرضا تبریزی معروف به عبّاسی بود؛ خوشنویسی را نزد پدر آموخت و در نگاشتن نستعلیق و نسخ مهارت تمام یافت، به تحصیل علوم نیز روی آورد تا جایی که «در علوم حکمیّه استادی ماهر گشت» (سپهر، ص 97). بدیع‌الزمان، ادبیات عرب و زبان ترکی را نیز نزد استادان فن فراگرفت. او به سرودن شعر رغبت تمام داشت و بدیعا تخلص می‌کرد (برای نمونة اشعار رجوع کنید به تربیت، ص 66؛ بیانی، ج 1، ص 98(.بدیع‌الزمان را از مشاهیر خوشنویسان دانسته‌اند (ایرانی، ص 141). میرزا سنگلاخ خراسانی دربارة او می‌نویسد: «قلم فسخ بر خطوط خطاطان نسخ‌نویس کشیده و خط نسخ تعلیقش در میان خوشنویسان مسلّم گردیده» (ص 246) و از او با لقب نیک‌نگار یاد می‌کند (ص 252) اما در مآخذ قدیمتر، این لقب برای بدیع‌الزمان دیده نمی‌شود. ظاهراً سنگلاخ، چنانکه برای بعضی خطاطان دیگر نیز چنین کرده، این لقب را به وی داده است.از جمله آثار بدیع‌الزمان قطعه‌ای رباعی در مدح شاه صفی است که نشان می‌دهد تا سال 1038، تاریخ جلوس شاه صفی، در قید حیات بوده است (بیانی، همانجا). بدیع‌الزمان در اصفهان درگذشت و مدفنش را در قبرستان تخت فولاد اصفهان نوشته‌اند.منابع: عبدالمحمد ایرانی، پیدایش خط و خطاطان ، مصر 1346، چاپ افست تهران ] بی‌تا. [ ؛ مهدی بیانی، احوال و آثار خوشنویسان ، تهران 1363 ش؛ محمدعلی تربیت، دانشمندان آذربایجان ، تهران 1314 ش؛ هدایت‌الله سپهر، تذکرة خوشنویسان ، ] تهران بی‌تا. [ ؛ میرزا سنگلاخ خراسانی، تذکرة الخطاطین ، تبریز 1291ـ1295؛ احمدبن حسین منشی قمی، گلستان هنر ، چاپ احمد سهیلی خوانساری، تهران 1366 ش، ص نوزده، 126.
