بخش ، واحدی در تقسیمات کشوری ایران. این واحد پس از تصویب قانون تقسیمات کشوری (16 آبان 1316)، به جای بلوک * به کار رفت. براساس این قانون، هر شهرستان به چند بخش و هر بخش به چند دهستان تقسیم، و هرگونه تغییر در تقسیمات کشوری به تصویب هیئت وزیران موکول شد. طبق مادة شش «قانون تعریف و ضوابط تقسیمات کشوری» (مصوب 15 تیر 1362 مجلس شورای اسلامی و تأیید شورای نگهبان) بخش بدین‌صورت تعریف شده است: «... واحدی است از تقسیمات کشوری که دارای محدودة جغرافیایی معین بوده و از به‌هم پیوستن چند دهستان همجوار مشتمل بر چند مزرعه و مکان و روستا ] ده [ و احیاناً شهر که در آن عوامل طبیعی و اوضاع اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی واحد همگنی را به وجود می‌آورد به نحوی که با درنظرگرفتن تناسب وسعت، جمعیت، ارتباطات و دسترسی، و سایر موقعیتها، نیل به اهداف و برنامه‌ریزیهای دولت در جهت احیاءِ امکانات طبیعی و استعدادهای اجتماعی و توسعة امور رفاهی و اقتصادی آن تسهیل گردد» (ایران. قوانین و احکام، ص 220-221). حداقل جمعیت محدود هر بخش، بدون احتساب نقاط شهری با درنظرگرفتن وضع پراکندگی و اقلیمی کشور، با دو درجة تراکم ـ یکی مناطق با تراکم زیاد: سی هزار تن، و دیگری مناطق با تراکم متوسط: بیست هزارتن ـ تعیین شد. در نقاط کم تراکمِ دورافتادة مرزی، جزایری، جنگلی و کویری، با توجه به کلیة شرایط اقلیمی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تا حداقل دوازده هزار تن. با تصویب هیئت وزرا و در موارد استثنایی با تصویب مجلس، جمعیت بخش می‌تواند کمتر از میزان تعیین شده باشد. مرکز بخش، روستا یا شهری از همان بخش است که مناسبترین کانون طبیعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی آن محدوده شناخته می‌شود (همان، ص 221-222؛ رجوع کنید به تقسیمات * کشوری).منابع : ایران. قوانین و احکام، مجموعة قوانین و مقررات مربوط به وزارت کشور: از آغاز پیروزی انقلاب اسلامی تا پایان سال 1369 ، تهران 1370 ش؛ ایران. وزارت کشور، قانون تقسیمات کشور و وظایف فرمانداران و بخشداران، مصوب 16 آبانماه 1316 ، تهران 1316 ش؛ دایرة‌المعارف فارسی ، به سرپرستی غلامحسین مصاحب، تهران 1345 ش، ذیل «تقسیمات کشور (ایران)».
