بخارایی، وجیه ، شاعر، مترجم، مستشرق و زبانشناس مسلمانِ آلبانیایی. در 1298ش/1920 در شهر برات در خانوادهای علاقهمند به زبان وادبیات فارسی به دنیا آمد.او به زبانهای فارسی، ترکی، عربی، انگلیسی، روسی، فرانسه، آلمانی و لاتین تسلّط داشت. در 1338 ش/1960 گلستان و بوستان سعدی را به آلبانیایی ترجمه و منتشر کرد که بر اثر استقبال بسیار، نسخ آن بسرعت نایاب شد. در دهة پنجاه ش/هفتاد به ترجمة دیوانِ فارسی تخیّلات ، سرودة نعیم فراشری، بنیانگذار فرهنگ و ادبیات آلبانی پرداخت. همچنین در اواخر عمر، که مورد بیمهری حاکمیتِ پیشین آلبانی واقع شده بود، به طور پنهانی حدود ده هزار بیت از شاهنامة فردوسی را به آلبانیایی ترجمه کرد. وی در وضعی دشوار و در حالی که تحت نظر حکومت بود، در 1365 ش/1987 درگذشت.بخارایی شعر نیز میسرود و اشعارش متأثر از فرهنگ ایران است و چون در معرّفی فرهنگ و ادبیات ایران به مردم آلبانی سهم عمدهای دارد، سفارت جمهوری اسلامی ایران، به چاپکتابی دربارة شخصیت، اشعار و ترجمههای او، با عنوان ) وجیه بخارائی: انسان، شاعر، دانشمند 1920-1987 ( اقدام کرده است. احمد کندو، مورّخ معاصر و دوست وجیه، این کتاب را در پنج سال و در دویست صفحه تألیف کرده که شامل شش فصل است که عبارتاند از: اشعار وجیه در سالهای ] 1317 تا 1321 ش [ 1939 تا 1943؛ افکار و اوضاع اسلامی؛ ادب فارسی و ترکی؛ فردوسی، سعدی و نعیم فراشری؛ اوضاع آلبانی در قرون وسطی؛ اوراقی از اوضاع تاریخی و خودمختاری در برات. احمد کندو دربارة این کتاب میگوید: اگر چه این مجموعه دربارة وجیه است، اما ادب فارسی را نیز در آلبانی میشناساند و به ایرانیان نشان میدهد که در آلبانی کسانی وجود داشتند که کاملاً به فرهنگ آنان آشنا بودند.منابع:Ahmet Kondo, Vexhi Buharaja: njeriu, poeti, dijetari, 1920-1987 , Tiranح 1995.
