بَحری ، محمودبنباقر قادری، صوفی و شاعر شبهقاره در قرن یازدهم و دوازدهم. در گوگی (در گذشته از توابع بیجاپور و اکنون از توابع مدراس) به دنیا آمد و بیست سال نخست زندگی را در آنجا سپری کرد. به مطالعة تصوف پرداخت و در طریقه قادریه * مرید محمد باقر (متوفی 1073) شد. پیوندهایی نیز با فرقة چشتیه * برقرار کرد. در سالهای حکومت سلطان سکندر عادلشاه (1083 - 1097) در بیجاپور مقیم شد و پس از آنکه اورنگ زیب در 1097 سلطنت عادلشاهیان را برچید، به حیدرآباد رفت و در 1130 در همانجا درگذشت.بحری درویشی گوشه گیر و شاعری بیاعتنا به مقامات حکومتی بود. در آثار خود تشکیلات شهرنشینی صوفیانی را که خود را با اسلام سنتی تطبیق دادهاند تحقیر و استهزا کرده، و به معیارهای ادبی نازل آنان، علاقهشان به گسترش صرف حلقة مریدان و کنار آمدنشان با «اهل دنیا» و دربار ـ اگرچه خود نیز در اشعارش اورنگ زیب را مدح کرده ـ اشاره نموده است. چون در دورهای از بیثباتیهای سیاسی و محافظهکاریهای دینی زندگی میکرد، نهتنها صوفی بلکه منتقدی اجتماعی نیز به شمار میآمد. او حتی بیجاپور روزگار خود را با بغداد عصر حسینبن منصور حلاج مقایسه کرده، و احتمالاً منظورش این بوده است که اگر او نیز به دست مقامات بیجاپور بیفتد، با او همان میکنند که مقامات حکومت بغداد با حلاج کردند.آثار: مَن گَلَن (سروده در 1112)، مثنوی عرفانی به دکنی که قسمتهایی از آن را در 1117 با عنوان عروس عرفان به نثر فارسی ترجمه کرده است (برای نسخههای خطّی رجوع کنید به منزوی، ج3، ص 1693)، و از نظر لطایف و ظرایف و داستانهای کوتاه و ابیات حکمی شبیه گلستان سعدی است؛ بنگابنامه ، منظومهای در وصف بنگ از نظر عرفانی؛ شرح غزل حکیم ناصرخسرو به فارسی؛ کلیات بحری.منابع: محمودبن باقر بحری، عروس عرفان ، حیدرآباد، موزة سالار جنگ، مجموعة تصوف، ش 114، کلکته، انجمن آسیایی، مجموعه نسخ خطی فارسی، ش 1283؛ م. حافظ سید، ویرایشگر، کلیات بحری ، لکهنو 1339؛ احمد منزوی، فهرست مشترک نسخههای خطی فارسی پاکستان ، ج 3، اسلامآباد 1363 ش؛Richard M. Eaton Sufis of Bijapur Princeton 1978 D.N.Marshall Mughals in India: a bibliographic survey, I manuscripts , Bombay 1967, 100-101.