بَحرانی، علیبن عبداللّه بن علی سِتری (منسوب به سِترَه یا ستار، ناحیهای در بحرین)، از فقها و مراجع تقلید امامی بحرین و شبه جزیرة عربستان در قرن سیزدهم و چهاردهم. در بحرین زاده شد (بحرانی، ص 236؛ زرکلی، ج 4، ص 308؛ کحّاله، ج 7، ص 137) و در زمان حیات پدرش که از فقهای بحرین بود ( رجوع کنید به بحرانی، ص 236، 238) به مطرح * در نزدیکی مسقط کوچ کرد. در اقامت طولانی خود در آنجا به ارشاد و راهنمایی اهالی، بویژه طایفة حیدرآبادیه، و مطالعه و تصنیف پرداخت (همان، ص 236؛ امینی، ص 341؛ زرکلی، همانجا) و در آنجا مرجع تقلید شد (آقا بزرگ طهرانی، 1403، ج 18، ص 305؛ زرکلی، همانجا). در اواخر عمر ناچار به ترک مطرح شد (بحرانی، همانجا) و در بندرلنگه اقامت گزید. بحرانی در 1319 (یا 1318) مسموم و شهید شد (امینی، همانجا؛ بحرانی، ص 236 - 237؛ زرکلی، همانجا؛ کحّاله، ج 7، ص 137 - 138؛ آقابزرگ طهرانی، 1403، ج 1، ص 277، ج 2، ص 330، ج 18، ص 305، ج 22، ص 244؛ همو، 1404، جزء 1، قسم 4، ص 1472؛ امین، ج 8، ص 268؛ قائینی نجفی، ص 59).ظاهراً تنها استادِ بحرانی پدرش بوده است (بحرانی، ص 238؛ امینی، همانجا). به نوشتة حسن بحرانی، وی در زمینة تاریخ، حدیث، شعر و ادب حافظهای سرشار و اطّلاعاتی وسیع داشت و هرچند دوران تحصیلش طولانی نبود، در پرتو حافظه، استعداد، مطالعة مستمر و تصنیف و تدریس، به چنان مقام علمی والایی دست یافت که دانشمندان به ستایش او برخاستند (238 - 239؛ امینی، همانجا).در منابع، کتابها و آثار متعدّد کلامی و فقهی او را نام بردهاند ( رجوع کنید به امین، همانجا؛ امینی، ص 342؛ بحرانی، ص 237 - 238؛ آقابزرگ طهرانی، 1404، جزء1، قسم 4، ص 1471؛ زرکلی، همانجا؛ کحّاله، ج 7، ص 138؛ قائینی نجفی، همانجا). از جمله: لسانالصّدق که در 1306 در ردّ برکتاب « میزانالحق » از کشیش و مبلغ معروف مسیحی نگاشته و در 1307 در بمبئی چاپ شده است (آقابزرگ طهرانی، 1403، ج 18، ص 305 - 306)؛ الاجوبةالعلیّة للمسائلالمسقطیّة کتاب جامعِ فقهی و فتوایی او که به همّت شاگرد و خواهرزادهاش احمدبن محمّدبن احمدبن سرحان بحرانی و به ترتیبِ کتب فقهی گردآوری و در 1316 چاپ شد (همان، ج 1، ص 277؛ بحرانی، ص 238) و میرزا محمّدتقی شیرازی * حاشیهای فتوایی برآن زده است (آقابزرگ طهرانی، 1403، همانجا؛ منارالهدی فیاثبات امامة ائمّةالهدی (یا: فی اثباتالنّص علیالائمّةالامناء) در نقد سخنان معتزله و اشاعره از جمله ابنابیالحدید و قوشچی دربارة امامت، که در 1320 در بمبئی چاپ شد (همان، ج 22، ص 244)؛ قامعة اهلالباطل در دفاع از عزاداری امام حسین علیهالسّلام (چاپ بمبئی رجوع کنید به همان، ج 17، ص 15)؛ واسطةالعقدالثمین (همان، ج 25، ص 11).منابع: محمد محسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیفالشیعة ، چاپ علینقی منزوی و احمد منزوی، بیروت 1403/1983؛ همو، طبقات اعلامالشیعة ، جزء1: نقباءالبشر فیالقرنالرابع عشر ، مشهد 1404؛ محسن امین، اعیانالشیعة ، بیروت 1403/1983؛ عبدالحسین امینی، شهداءالفضیلة ، قم 1352 ش؛ علیبن حسن بحرانی، انوارالبدرین فیتراجم علماءالقطیف والاحساء والبحرین ، چاپ محمدعلی محمدرضا طبسی، نجف 1377، چاپ افست قم 1407؛ خیرالدین زرکلی، الاعلام ، بیروت 1986؛ علی فاضل قائینی نجفی، معجم مؤلفیالشیعة ، تهران 1405؛ عمررضا کحاله، معجمالمؤلفین ، بیروت ] تاریخ مقدمه 1376 [ .
