باویه، از قبایل شیعی مذهب خوزستان. محل آنها در مشرق و جنوب اهواز، میان دو رود کارون و جَرّاحی، تا جنوب بندِ قیر و شمال مارِد است. جمعیت این قبیله در حدود 1320 ق، 000 ، 20 تن (500 ، 18 تن چادرنشین) و در دهه 1310 ش، 320 ، 2 خانوار تخمین زده شده است. قبلاً شتردار بودند، بتدریج آبادینشین شدند و به پرورش دامهای دیگر نیز پرداختند. این قبیله از شش طایفه و پانزده تیره تشکیل میشود (لوریمر، ج 2، ص 119، 293ـ296؛ اُپنهایم، ج 4، ص 25، 90؛ فیلد، ص 190ـ191؛ ) ایران ( ، ص 378ـ380).قبیلة باویه به تبار خود میبالد و نسبِ خود را تا پیش از اسلام به قهرمانی به نام مُهَلْهِل * میرساند؛ امّا تاریخ قدیم این قبیله در پردة ابهام است. به نظر میرسد که اصل آنها از بنیربیعة بینالنهرین باشد و اواخر قرن دهم همراه با بنیلام * به ایران کوچ کرده باشند. منطقة این قبیله مجاور منطقة طایفة کعب ( رجوع کنید به بنیکعب * ) در شمال شرقی آن قرار دارد. قبیلة باویه با بنیکعب پیوند و رقابت دیرین و نیز گهگاه خصومتهایی داشتهاند. در زمستان 1333 ق، همراه با چندین قبیلة دیگر خوزستان، به قوای انگلیس، که اهواز را در تصرّف داشتند و شیخ خزعل از بنیکعب متّحد آنها بود، حمله بردند. در اواخر دهة 1320 ش، تمام آنها تقریباً در شصت روستا ساکن شدهاند ( رجوع کنید به اپنهایم، ج 3، ص 356، ج 4، ص 89ـ91).دستههای کوچکی از قبیلة باویه در میان طوایف دیگر ایران و عراق پراکندهاند؛ از جمله تیرهای از ایل عرب را تشکیل میدهند که خود یکی از ایلات خمسه است (عزاوی، ج 4، ص 191ـ192؛ اپنهایم، ج 4، ص 92).منابع : عباس عزاوی، عشائر العراق ، بغداد 1947ـ1956؛H. Field, Contributions to the Anthropology of Iran,, Chicago 1939; Great Britain. Admiralty, Persia, Geographical Handbook Series. Ox1945; Lorimer, Gazetteer; M. Freiherr von Oppenheim, Die Beduinen, ed. W. Caskel, Wiesbaden. 1967.