باؤنی، در گذشته، دولت اسلامی کوچکی در بُندیلکهند ، از توابع هند مرکزی، و اکنون جزو استان مرکزی (مَدْهیا پرادش ). مساحت آن 315 کیلومترمربع و جمعیتش، پس از استقلال هند در 1947، بالغ بر 256 ، 25 تن (12 درصد آن مسلمان) بوده است. حکمرانان آن اخلاف عمادالملک * غازی‌الدین، نوادة آصف جاه، نظام حیدرآباد، بوده‌اند. در 1198، غازی‌الدین، در ازاء دریافت «جاگیر»ی شامل 52 پارچه آبادی (نام باؤنی از کلمة باوَن ، به معنای پنجاه و دو، گرفته شده است)، با «مراتهه * »ها مصالحه کرد. بعداً حکومت انگلیسی هند نیز این حق را به رسمیت شناخت و، چون این حکومت در انقلاب 1273/1857، به انگلیسیها وفادار ماند، در 1279/1862 دولت انگلستان به نوّاب آنجا سندی اعطا کرد که به موجب آن استمرار حکومت در خاندان وی تضمین می‌شد. در 1301/1884، نوّاب باؤنی، در ازای دادن زمینی برای حفر نهر بِتوا ، مبلغی به رسم رایج دریافت کرد.منابع :C.U. Aitchison, Treaties, engagements and sanads , v (1929); Imperial Gazetteer of India.
