باندونگ ، مرکز ایالت جاوه غربی. این شهر سوّمین شهر بزرگ اندونزی است که در فلاتی به ارتفاع تقریبی 730 متر از سطح دریا در بخش مرکزی جزیره جاوه احداث شده است و در اطراف آن کوهها و تپههای آتشفشان قرار دارد. رودخانه تژی کاپوندوگ آن را به دو قسمت کرده است. بر اثر بارندگی زیاد، آب و هوایی معتدل دارد و پیرامونش سرسبز و پوشیده از جنگل است. با جاکارتا، پایتخت اندونزی، 180 کیلومتر فاصله دارد و یکی از مراکز بازرگانی، صنعت، آموزش و پرورش و حمل و نقل آن سرزمین به شمار میآید.باندونگ در قرن یازدهم/هفدهم، به دستور سلطان چریبون در ساحل رودخانه تژیتاروم بنا شدهبود و در آغاز قرن سیزدهم/ نوزدهم، به دستور هرمان ویلّم دیندلس ، فرماندار کلّ هلند، به محل کنونی منتقل و به شیوة غربی ساخته شد. پس از آن که مدّتی کوتاه (1226ـ1232/1811ـ1816) به دست انگلیسیها افتاد، ابتدا هلندیها آن را تصرّف کردند و سپس در جنگ جهانی دوّم به اشغال ژاپنیها درآمد (1321 ش/ 1942). پس از جنگ، به دنبال اعلام استقلال اندونزی (26 مرداد 1324/ 17 اوت 1945) در درون مرزهای آن کشور جای گرفت. در باندونگ صنایع کشاورزی، نساجی، شیمی، سرامیکسازی، کاغذسازی و فرآوردههای مصرفی توسعه یافته است. در دامنههای کوهها و تپههای اطراف آن بوتههای چای، گنهگنه و کائوچو پرورش داده میشود و محصولات آن در کارخانههای شهر به مصرف میرسد. کارخانههای گنهگنهسازی این شهر، پیش از جنگ جهانی دوّم، 80 درصد گنهگنه جهان را تولید میکرد.در باندونگ که نزدیک به 000 ، 800 ، 1 تن جمعیت دارد و بیشتر آنان مسلماناند، تعداد زیادی مدرسه عالی، دانشگاه، پژوهشگاه و موسسه آموزش عالی وجود دارد. دانشگاههای نِگری پادیایاران و پارانکیینگن و پژوهشگاههای زمینشناسی و نساجی باندونگ از مؤسسات مهم آموزشی شهرند. علاوه بر آن، در لمبانگ ، در نزدیکی باندونگ، رصدخانة بوشا و یک مرکز تحقیقات اتمی وجود دارد.اجلاس باندونگ . اجلاس کشورهای آسیایی ـ آفریقایی که 28 فروردین تا 3 اردیبهشت 1334/18ـ24 آوریل 1955 در باندونگ تشکیل شده بود، به اجلاس باندونگ مشهور است. در سالهای بعد از جنگ جهانی دوم بسیاری از کشورهای استقلالیافته آسیایی و آفریقایی، برای حفظ استقلال و مبارزه با استثمار غرب و سیاستهای استکباری آن، دو گردهمایی ترتیب دادند: اولی در اردیبهشت 1333/مه 1954 به همت دکتر علی ساستروامیدیجوجو ، نخست وزیر اندونزی در کلمبو، پایتخت سیلان برگزار شد که در آن اندونزی، برمه (بیرمانی، میانمار کنونی)، پاکستان، سیلان و هندوستان شرکت داشتند؛ و دومی در آذر 1333/دسامبر 1954 در شهر بوگور اندونزی تشکیل یافت و در آن تصمیم گرفته شد که در 1334 ش/1955، اجلاسی با شرکت کشورهای آسیایی و آفریقایی در باندونگ برگزار شود. اجلاس، با شرکت 29 کشور به استثنای کره شمالی و جنوبی، جمهوری آفریقای جنوبی، اسراییل و چین ملّی تشکیل یافت و در آن، از سویی یک گروه طرفدار غرب، چون ترکیه و عراق و پاکستان و از دیگر سو کشورهایی مانند هندوستان و مصر و جمهوری خلق چین که مخالف غرب و وابستگی بودند، سر برآوردند.مخصوصاً سیاستهای اتحاد جماهیر شوروی در اروپای شرقی و آسیای مرکزی مناقشاتی وسیع به وجود آورد و دربارة محکوم کردن استثمار با تمام ظواهر و جوانب آن، توافق به دست آمد. در پایان اجلاس از بیانیهها و تصمیمات اعلام شده، چنین برمیآمد که کشورهای مخالفِ غرب و وابستگی بر اجلاس سلطه داشتهاند. اجلاس باندونگ که با بیانیهای ده مادّهای، در 3 اردیبهشت/24 آوریل به فعالیت خود پایان داد، موجب شد که کشورهای آسیایی ـ آفریقایی در زمینه سیاست بینالمللی، در سازمان ملل به صورت گروه مؤثری درآیند و در 1340 ش/ 1961، رسماً کشورهای غیرمتعهد را به وجود آورند.کشورهای شرکتکننده در اجلاس باندونگ عبارت بودند از: اردن، افغانستان، اندونزی، ایران، برمه، پاکستان، تایلند (سیام)، ترکیه، چین، حبشه (اتیوپی)، ژاپن، ساحل طلا (غنا)، سودان، سوریه، سیلان (سری لانکا)، عراق، عربستان سعودی، فیلیپین، کامبوج، لائوس، لبنان، لیبریا، لیبی، مصر، نپال ، ویتنام جنوبی، ویتنام شمالی، هندوستان و یمن.منابع :The Encyclopaedia Americana, NewYork 1928, s.v Bandung by Frederick L.Wernstedt ibid, s.v. “Bandung Conference” (by James R. Shirley; Encyclopaedia Britannica, Chicago 1972, s.v. “Bandung; Encyclopaedia Universalis, Paris 1980, s.v. “Bandoung; Ensiklopedi Indonesia, Jakarta 1980, s.v. “Bandung”; Mehmet Gonlubol, Haluk Ulman, “I kinci Dunya Sava â í 'ndan Sonra Turk Di í Politikasi (1945-1965), Olaylarla Turk D isí Politikas i , Ankara 1982, I, 283-286; Java , edPeter Hutton, Singapore 1978, 150-157; D.Kimche, The Afro- Asian Movement, Jerusalem 1973, 59-79; M.C. Ricklefs, A history of modern Indonesia , Hong Kong 1981, 148-150.
