بالاکوت ، قصبه‌ای در هَزاره و مانْسِهره در شمال پاکستان، در دهنة جنوبی درة کاغان که از ابتدا مرکز مهم تجاری منطقة کاغان و چیلاس و گِلگِت و کوهستان بوده است. پس از جنگِ شهید سیداحمدبریلوی * با سیکها (ذیقعدة 1246) در این محل، اهمیت تاریخی یافت. مدفن بریلوی و تنی چند از شهدای دیگر نهضت در همین قصبه است.در نزدیکی این قصبه قبر شخصی به‌نام بالاپیر واقع است‌که نام بالاکوت با آن مناسبتی دارد، اما حدس قریب به یقین این است که بالاکوت به‌دلیل قرارگرفتن روی پشته به‌این نام موسوم شده است.شاخه‌ای از رود کُنهار از این قصبه می‌گذرد. پشته‌ای که بالاکوت بر آن قرار دارد با شیب نسبتاً ملایم به کشتزارها وصل می‌شود. بام خانة زیرین، حیاط خانة بالایی را تشکیل می‌دهد. کوچه‌ها تنگ وپیچ‌دار و خانه‌ها کوچک و دیوارها از سنگِ نتراشیده و کاهگل ساخته شده است. در سرشماری 1340 ش، بالاکوت 205 ، 4 تن جمعیت داشته است.در بالاکوت سه مسجدِ قدیمیِ تعمیر و مرمت شده هست. مسجدبالا یا مسجدکلان یکی از این سه است که بریلوی در آن سنگر گرفته و به سیکها حمله کرده بود. در دورة حکومت انگلیسیها، ساختمانهای جدیدی، چون مهمانخانه، و کلانتری و بهداری و مدرسه، در اطراف بالاکوت بنا شد. پس از استقلال پاکستان، بناهای تازه‌ای در بالاکوت ساختند و قبر بریلوی و محوطه‌اش تعمیر و خانه‌های مسکونی و بازار در اطراف آن احداث شد.قبر شاه‌اسماعیل شهید * ، دستیار بریلوی در نهضت جهاد که در جنگ با سیکها به شهادت رسید، در مزرعه‌ای نزدیک بالاکوت و قبر شهدای دیگر در متی‌کوت است. سیکها، پس از پیروزی در جنگ با مجاهدانِ پیرو بریلوی، بالاکوت را به آتش کشیدند. در این آتش‌سوزی بیشتر نوشته‌های بریلوی و سوابق موجود در دفتر نهضت جهاد و گزارشهای روزانه، که از لحاظ تاریخی و سندی باارزش بود، سوخت و نابود شد.
