بافْقی حائرییزدی، ابوالحسن بنحسین، محدث و رجالی شیعی قرن سیزدهم. فقه و اصول را نزد وحید بهبهانی * (متوفی 1205) و سیدعلی طباطبایی * حائری (متوفی 1231) فراگرفت؛ سپس به تدریس فقه و حدیث در کربلا پرداخت. در 1241، در جنگ ایران و روسیه شرکت جست. آقابزرگ طهرانی او را از علمای برجستة علم حدیث و رجال و از طبقة شاگردان وحید بهبهانی و سیدبحرالعلوم * دانسته است. الوجیزة فی الدرایة ، شامل مقدمه و شش مقاله و خاتمه که در شعبان 1227 تألیفش به پایان رسیده از مؤلفات اوست. در این کتاب دربارة «الفقهالرضوی» و اعتبار آن نفیاً و اثباتاً بدون انتخاب یکی از دو نظریّه بحث و در مقالة ششم به تعلیقة رجالی وحید بهبهانی اشاره شده است. آقابزرگ طهرانی، با توجه به تاریخ کتابت یک نسخة خطی از الوجیزة ، سال وفات او را بین 1237 و 1244 میداند.منابع: محمد محسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعه ، چاپ علینقی منزوی و احمد منزوی، بیروت 1403/1983، ج 25، ص 48؛ همو، طبقات اعلام الشیعة ، جزء 2: الکرام البررة، مشهد 1404، قسم اول، ص 34؛ همو، مصفّی المقال فی مصنفی علم الرجال ، چاپ احمد منزوی، تهران 1337 ش.
