بازبهادر، آخرین فرمانروای حکومت مستقل مالْوه * ، پیش از فتح آن ناحیه به دست مغولانِ (بابریان) هند در زمان اکبر. بازبهادر فرزند شجاع‌خان از منسوبان شیرشاه سور بود. شیرشاه پس از آنکه لشکریانش در 949 مالوه را فتح کردند شجاع‌خان را به حکومت آنجا منصوب کرد. پس از درگذشت شجاع‌خان در 962، بازبهادر برادر خود، دوست‌خان حاکم اُجَّیْن ، را به قتل رساند و در 964 خود را سلطان خواند. آنگاه کوچکترین برادر خود مصطفی‌خان را نیز وادار کرد که نواحی رای‌سین و بهیلسا را به او واگذار کند و بدین‌سان مالوه را بیشتر به فرمان خود درآورد.در 968، گروهی از سپاهیان بابری به فرماندهی اَدْهَم‌خان برای فتح مالوه بدان صوب حرکت کردند و بازبهادر مجبور شد که ماندو، پایتخت خود، را ترک کند. سال بعد توانست که پیرمحمد جانشینِ ادهم‌خان را شکست دهد، اما در اواخر 969، با افزوده شدن نیروهای بابری، ناگزیر شد که به ارتفاعات گونْدْوانه فرار کند. بازبهادر، هر چند از این پناهگاه چندین بار با عملیات چریکی به نیروهای بابری حمله کرد، از کشمکش خسته شد و در 978 با قبول منصب دوهزاری اطاعت اکبر را پذیرفت. کمی بعد درگذشت و احتمالاً در آگره دفن شد.بنابر افسانه‌های عامیانه، بازبهادر معشوقه‌ای به نام روپ‌مَتی داشته و می‌گویند که برای او اشعار و ترانه‌های عاشقانه می‌سروده است. همچنین پیدایش و تکامل سبک نقاشی جدیدی در نواحی مرکزی هند، که تصویر صحنه‌های شورانگیزِ عاشقانه از خصوصیات آن است، به او نسبت داده می‌شود. در این سبک، فرهنگ دوگانة مالوه، یعنی عناصر و کیفیات فرهنگی هندویی و اسلامی، در هم آمیخته است.منابع: میرعبدالرزاق اورنگ‌آبادی، مآثرالامراء، چاپ مجموعة آثار هندی، ش 1، کلکته 1888، ص 387ـ391؛ ابوالفضل‌بن‌مبارک علامی، اکبرنامه، چاپ مجموعة آثار هندی، ش 2، کلکته 1876ـ1879، ص 89 ـ90، 134ـ137، 140، 142ـ143، 166ـ169، 211، 231، 358؛ محمدقاسم‌بن‌غلامعلی فرشته، تاریخ فرشته، ج 1، ص 537 ـ541؛ احمدبن‌محمد مقیم هروی، طبقات اکبری، چاپ مجموعة آثار هندی، ش 3، کلکته 1935، ص 421ـ424؛A in-i-Akbar i ¦ , trans. H. Blochmann, i, Bibliotheca Indica, 1868, index, 630; E. Barnes, Dhar and Mandu, in Journal of the Bombay Branch of the Royal Asiatic Society, xxi, 1902-1904, 370-372; Central Indian Painting, with an introduction and notes by W. G. Archer, Faber Gallery of Oriental Art, London 1948, 4-5. See also plate 4, 10-11; Gahrwal Painting, with an introduction and notes by W. G. Archer, Faber Gallery of Oriental Art, London 1954, Plate 4, 10-11; Ni`mat Alla ¦ h al-Haraw ¦ â , Makhzan-i Afgha ¦ n i ¦ , trans. as History of the Afghans by B. Dorn, i, London 1829, 177-179; Z ¤ afar H ¤ asan, The Inscriptions of Dha ¦ r and Mandu ¦ , in Epigraphia Indo-Moslemica, 1909-10, 8-9; S. H. Hod ¦ â ¤ va ¦ la ¦ , Studies in Indo-Muslim History, ii, Bombay 1957, 225-227; L.White King, History and Coinage of Malwa, in Numismatic Chronicle, fourth series iii, London 1903, 396-398, fourth series iv, London 1904, 93, 97; The Lady of the Lotus (Rup Mati Queen of Mandu) by Ahmad-ul-umri, trans. etc. L. M. Crump, London 1926; C.R. Singhal, On Certain Unpublished Coins of the Sulta ¦ ns of Ma ¦ lwa, Journal of the Royal Asiatic Society of Bengal, New Series iii, 1937, Numismatic Supplement, xlvii, Article no. 349, N. 137; H. Nelson Wright, The Coinage, of the Sulta ¦ ns of Ma ¦ lwa ¦ , in Numismatic Chronicle, fifth series, xi, London 1931, fifth series xii, London 1932, 46 and plate IV; G. Yazdani, Mandu ¦ The City of Joy, Oxford 1929, index: Ba ¦ z Baha ¦ dur, 125, Ru ¦ pmat i ¦ , 130.
