باره وَفات ، نام روز دوازدهم ربیع‌الاوّل نزد مسلمانان اهل سنت شبه‌قاره هند و پاکستان. این اصطلاح مرکب است از کلمة اردوی «باره»، به معنای دوازده، و کلمة عربی «وفات»؛ و ازآنرو بدین نام خوانده شده است که دوازدهم ربیع‌الاول را روز رحلت حضرت رسول‌اکرم صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم می‌شمرند (اگر چه بنا به تحقیق شبلی نعمانی تاریخ رحلت پیامبر اول ربیع‌الاول است؛ قس شبیری، ص 3 ـ 19). همچنین مسلمانان اهل سنت شبه قاره معتقدند که منظور از باره وفات، دوازده روزِ نخستینِ ربیع‌الاول است که حضرت در آن مدت بیمار و بستری بوده‌اند (احمد دهلوی، ذیل «باره وفات»). اما با توجه به اینکه همة مسلمانان، جز شیعیان، دوازدهم ربیع‌الاول را روز میلاد پیامبر اکرم صلی‌اللّه علیه و آله و سلم می‌شناسند و بدین مناسبت جشن می‌گیرند. مسلمانان اهل سنّت شبه قاره هم آن را روز میلاد آن حضرت می‌شمرند، که به عنوان «عید میلادالنبی»، تعطیل عمومی است. بعلاوه دوازده روزِ نخستینِ ربیع‌الاول از نظر مسلمانان اهل سنت شبه قاره حرمتی خاص دارد و از ایام متبّرک محسوب می‌شود. روز دوازدهم، در خانه‌ها و مساجد مجالسی برپا می‌کنند و به تلاوت قرآن کریم و قرائت فاتحه و مدیحه خوانی و ذکر سیرت نبوی می‌پردازند و در میان حاضران میوه و شیرینی تقسیم می‌کنند. نورجهان بیگم، همسر جهانگیر پادشاه بابری (حک : 1014 ـ 1037)، برای زنان مسلمان تقویمی ساخته بود که ماه سوم آن «باره وفات» نام داشت (همانجا).منابع : احمدبن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، چاپ حمیدالله، ج 1، ص 568؛ احمد دهلوی، فرهنگ آصفیه ، لاهور 1986؛ محمد شبلی نعمانی، سیرة النبی ، چاپ افست کراچی ] بی‌تا. [ ؛ محمدجواد شبیری، «تحقیقی در روز وفات پیامبر صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم»، تحقیقات اسلامی ، سال 4، ش 1 ـ 2 (1368 ش)؛ فیض‌الدین، بزم‌آخر؛Hughes, Dictionary of Islam; Islam in India, Composed under the direction of G. A. Herkloits, revised edition by W. Crooke, Oxford 1921, 188.
