باروسی، ابوالحسن سُلْم‌بن‌حسن ، از صوفیة خراسان در قرن سوم. نسبت او به باروس است که قریه‌ای در نزدیکی دروازة نیشابور بوده است. به نقلِ سمعانی در الانساب از تاریخ الصوفیه ، تألیف ابوعبدالرحمن سُلَمی، باروسی از «قدمای مشایخ نیشابور» و استاد حمدون قَصّار * و شخصی مُجاب الدّعوه بوده است (ذیل «باروسی»). باروسی با حمدون قصّار و محفوظ نیشابوری و محمدبن‌کَرّام (متوفی 255) معاصر بوده، لذا در قرن سوم هجری می‌زیسته و در نیمة اول این قرن مریدان واصحابی داشته است. تاریخ الصوفیة سلمی در دست نیست و در طبقات الصوفیة او نیز عنوان مستقلی به باروسی اختصاص داده نشده، فقط در شرح حال حمدون قصّار (متوفی 271) و محفوظ‌بن محمود نیشابوری (متوفی 303 یا 304) این دو تن، از اصحاب باروسی خوانده شده‌اند (ص 123، 273). به گفتة سلمی (ص 123)، حمدون قصّار «شیخ ملامتیه در نیشابور» بوده و مذهب ملامتی از او انتشار یافته است. شاید این گرایش متأثر از استاد او باروسی بوده است. سمعانی در الانساب از ملاقات باروسی با محمد کرّام و گفت و شنود آنان یاد کرده است (ذیل «باروسی»).یاقوت (ذیل «باروس») مختصری دربارة باروسی از تاریخ الصوفیة سلمی نقل می‌کند؛ ولی از آنجا که مطالب یاقوت دربارة بسیاری از امکنه و اشخاص منسوب بدانها غالباً از سمعانی است، مطالب باروسی نیز ظاهراً باید از الانساب باشد و نه مستقیماً از تاریخ الصوفیة سلمی.منابع: محمدبن‌حسین سلمی، طبقات الصوفیّة ، چاپ نورالدین سدیبه، قاهره 1406/1986؛ عبدالکریم‌بن‌محمد سمعانی، الانساب، ج 2، حیدرآباد دکن 1383/1963؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، بیروت 1399/1979.
