بارِع، ابوعبداللّه، حسین‌بن محمدبن عبدالوهاب بدری،بغدادی، ادیب و شاعر عرب قرن پنجم و اوایل ششم. در صفر 443 در بغداد متولد شد ودر همان شهر در روز سه‌شنبه 17 جمادی‌الا´خرة 524 درگذشت. بدری منسوب است به بدریه، از محلات بغداد، که موطن اوست. علاوه بر البارع البغدادی به البارع الدبّاس نیز شهرت داشته است. خاندان او از دیوانیان و وزیران و نیاکانش، سلیمان بن وَهْب و قاسم‌بن عبیداللّه و عبیداللّه بن القاسم، از وزیران خلفای بنی‌عباس بودند (خوانساری، ج 3، ص 195). بارع نزد بسیاری از ادبا و علمای عصر خود تلمّذ کرد که از آن جمله‌اند: قاضی ابویعلی موصلی و ابوعلی بن البنّاء و ابوبکر محمدبن موسی الخیاط و ابوبکر احمدبن حسین اللحیانی وابوالقاسم یوسف بن غوری و حسین بن حسن اسکافی. کسانی نیز از او روایت کرده‌اند که از مشاهیر آنان ابن عساکر (متوفی 571) و ابن‌الجوزی (متوفی 597) اند (امین، ج 6، ص156 ـ 157). در ادب و علم القراءات تألیفاتی داشته که از آن جمله الشمس‌المنیرة فی القراءات‌السبعة الشهیرة و طرائف الطرف را ذکر کرده‌اند (حاجی خلیفه، ج 2، ص 1062، 1109). او دیوان شعر نیز داشته و یاقوت حموی (ج 10، ص 149ـ154) نمونه‌هایی از اشعار او نقل کرده که برخی از آنها مشاعرات او با دوست شاعرش ابن الهَبّاریّه (متوفی 509) است (صفدی، ج 13، ص 33 ـ 36).منابع: محسن امین، اعیان الشیعه، بیروت 1983، مصطفی‌بن عبدالله حاجی خلیفه، کشف الظنون، بیروت 1410/1990؛ محمد باقربن زین‌العابدین خوانساری، روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات، چاپ اسدالله اسماعیلیان، قم 1390 ـ 1392؛ خیرالدین زرکلی، الاعلام، بیروت 1984، ج 2، ص255؛ خلیل‌بن ایبک صفدی، کتاب الوافی بالوفیات ، ج 13، چاپ محمد حجیری، ویسبادن 1984؛ یاقوت حموی، معجم الادباء ، بیروت 1355 ـ 1357/ 1936 ـ 1938.
