بابِ مَشیخت (شیخ‌الاسلام قاپی سی، شیخ الاسلام دایره سی، باب فتوی'، فتوی' خانه)، منصب یا محل کار شیخ الاسلام * (مفتی اعظم استانبول) در عصر عثمانی. مقام شیخ الاسلامی که در زمان سلطان مراد دوّم (حک . 824ـ855) به وجود آمد، وظیفة صدور فتوی و نظارت بر امور قضایی و آموزشی را به عهده داشت. این وظایف را، که در آغاز بسیار محدود بود و بتدریج گسترش یافت، شیخ‌الاسلام در خانة خود انجام می‌داد؛ و اگر خانه‌اش از شهر دور بود خانه‌ای به این منظور در شهر تهیه می‌کرد. در 1242 که سلطان محمود ثانی یِنی چِری * را منحل کرد، اقامتگاه رسمی آغای (رئیس) ینی چریها را در نزدیکی مسجد سلیمانیه به شیخ‌الاسلام واگذار کرد و آنجا مقرّ دایمی باب مشیخت شد.مقام مشیخت برای شیخ‌الاسلام در حد رتبة صدارت عظمی' بود، جز اینکه مقام مشیخت مسبوق بر رتبة شیخُالاسلامی بود. در تاریخ عثمانی فقط سه تن به مقام مشیخت رسیدند که شیخ‌الاسلام نبودند: یکی عمر افندی معلم سلطان عثمان ثانی (حک . 1028ـ1032) که هرگز به شیخ‌الاسلامی نرسید، و دیگر قره چلبی‌زاده عبدالعزیز افندی که اندکی پس از رسیدن به مقام مشیخت شیخ‌الاسلام شد، و سوم فتح اللّه افندی پسر ارشد فیض اللّه افندی اَرْزرومی که پیش از رسیدن به مقام شیخ‌الاسلامی همراه پدرش کشته شد. هرگاه کسی از مقام مشیخت عزل می‌شد یا کناره می‌گرفت به قاضی عسکری روم ایلی منصوب می‌شد.مقام مشیخت در صدور احکام قضایی استقلال تام داشت. نصب مفتیان بلاد مختلف و قضات و مدرّسان نیز با او بود. در دورة تنظیمات * با تأسیس وزارت عدلیه و معارف، امور قضایی و تعلیم و تربیت بتدریج از حوزة اختیارات شیخ‌الاسلام خارج شد، و خود او نیز عضو «دیوان همایون * » (هیئت دولت) شد، البته بر وزیران دیگر مقدم بود و نام او پیش از همة آنان و حتی پیش از خدیو مصر ذکر می‌شد و برخلاف وزیران، سلطان او را انتخاب و نصب می‌کرد. پیش از تنظیمات، دوتن از علمای دین با عنوان قاضی عسکر * در دیوان همایون حضور داشتند که پس از عضویت یافتن شیخ‌الاسلام در دیوان همایون، به باب مشیخت پیوستند.باب مشیخت از دوایر و بخشهای مختلفی تشکیل می‌شد. دوایر اصلی آن، براساس آنچه در علمیه سالنامه سی (در 1334) آمده است، عبارت بود از: فتوی' خانة عالی، هیئت افتائیه، مدیریت اعلامات شرعیه، مجلس تدقیقات شرعیه، وکالت (نظارت) درس و مجلس مصالح‌طلبه، تدقیق مصاحف و مؤلّفات شرعیه، مجلس مشایخ، دایرة مکتوبی (ادارة مراسلات)، دایرة محاسبات علمیه، مدیریت اموال ایتام و بیت‌المال؛ که هریک از آنها نیز چند بخش داشت.باب مشیخت تا پایان عصر عثمانی باقی بود و به وظایف خود عمل می‌کرد. با اوجگیری گرایشهای اروپایی و تضعیف جایگاه علمای دین، به دنبال سقوط سلطنت عثمانی (1341/1922) به جای باب مشیخت «وکالت امور شرعیه» تأسیس شد و، چندی بعد با الغای خلافت (1342/1924) و اتخاذ سیاست جدایی کامل دین از سیاست در ترکیة جدید، مقام شیخ‌الاسلامی مانند مناصب دیگر روحانیت بکلی ملغی شد و دیانت ایشلری باشقانلغی (وزارت امور دینی) مسئول نظارت بر اوقاف و امور دینی شد.منابع: محمد اسعد، اُسّ ظفر ، استانبول 1243؛ عبدالرحمن شریف، تاریخ مصاحبه لری ، استانبول 1339؛ علمیه سالنامه سی ، استانبول 1334؛EI , s.v. "Ba ¦ b-i Mash ¦ â khat" (by B. Lewis); G. Jجschke, "Der Islam in der neuen Tدrkei", WI , n.s. (1951): Mehmet Zeki Pakal â n, Osmanl i Tarih Deyimleri ve Terimleri Sخzlدg § د , Istanbul 1971-1972; Caussin de Perceval, Prإcis historique de la destruction du corps de Janissaires, Paris 1833, 293 ; TA , s.v."Bab-i Me í ihat".
