بَمو ، رشته کوهی از سلسله جبال زاگرس. در استان فارس، در شمال شهر شیراز با جهت شمال غربی ـ جنوب شرقی امتداد دارد، و در مشرق به ارتفاعات خرمن کوه، در جنوب دریاچة بختگان * می‌پیوندد. مرتفعترین قلة آن کَل اسد (ارتفاع حدود 661 ، 2 متر) است. رشته کوه بمو دشت شیراز را از دشت مرودشت جدا می‌سازد و چندین درة دشت‌مانند در بین رشته کوه به نامهای چاه مَحْکی شرقی و چاه محکی غربی و بالِش (نزدیک گردنة بالِش) در شمال این رشته کوه دیده می‌شود. گردنه‌های آب باریک و باجگاه در مسیر راه شیراز ـ اصفهان در جانب شمال غربی رشته کوه قرار دارد. آب رکن‌آباد در قسمت غربی آن واقع است. بندامیر * در جانب شمال شرقی آن قرار گرفته، و راه قدیمی شیراز از جنوب شرقی رشته کوه می‌گذرد. تنگ الله‌اکبر (با دروازة قرآن در آن) مشرف بر شیراز در جانب جنوبی آن واقع است. از شهرهای بزرگ منطقه، شهر شیراز در جانب جنوبی، و زَرقان در جانب شمالی آن واقع است. عشایر عرب خمسه در آبادیهای کوچک پیرامون آن ساکن شده‌اند و به زراعت و باغداری (انگورکاری دیم) و دامداری اشتغال دارند. میانگین بارندگی سالانه در منطقه به حدود چهار صد میلیمتر می‌رسد.رشته کوه بمو و زمینهای پیرامون آن منطقة استپی و نیمه استپی است، به عبارت دیگر نیم کم‌آب (با کمبود آب) است. پوشش گیاهی آن به طور عمده از بوته‌زارها گَوَن و بوته‌های دیگر و شقایق و لالة واژگون تشکیل شده است و درختچه‌های انجیر وحشی و گیلاس وحشی و ارژن در آن یافت می‌شود.در منطقة بمو از پوشش حیوانی می‌توان قوچ، میش، بز، پازن، آهو، کفتار، گرگ، گربه وحشی، خرس قهوه‌ای، گراز، پلنگ، روباه، خرگوش و خارپشت یافت. از پرندگان کبک، تیهو، کرکس، انواع چکاوک، هما، شاهین، دال و عقاب طلایی در آن به سر می‌برند. از خزندگان سوسمار، مار غیرسمی و افعی کوهی دارد.پارک بمو (تأسیس در 1341 ش) به صورت حفاظت شده به مساحت 075 ، 48 هکتار در پیرامون آن احداث شده است. پایین‌ترین و بالاترین نقطة محدودة پارک از سطح دریا به ترتیب 550 ، 1 و 661 ، 2متر است.منابع: ایران. وزارت دفاع. ادارة جغرافیائی ارتش، فرهنگ جغرافیایی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران ، ج 103: شیراز ، تهران 1362 ش؛ پارک ملی بمو ، تهران: سازمان حفاظت محیط زیست، 1366 ش؛ حسینعلی رزم‌آرا، فرهنگ جغرافیائی ایران (آبادیها) ، ج 7، استان هفتم (فارس) ، تهران1355 ش؛ بیژن فرهنگ دره‌شوری، پارک ملی بمو ، تهران: سازمان حفاظت محیط زیست، 1371 ش؛ هنریک مجنونیان، پارک ملی بمو (منتشر نشده).
