تِفلیسی ، عمربن بُندار ، ملقب به کمالالدین و مکنّا به ابوالفتح، قاضی و اصولی و فقیه شافعی قرن هفتم. در بارة تاریخ تولد وی اختلاف هست؛ به نوشتة سُبکی (ج 8، ص 309) تفلیسی در 601 یا 602 در تفلیس بهدنیا آمد، اما صَفَدی (ج22، ص442) تاریخ تولد وی را 562 ذکر کرده است. از جزئیات زندگی وی اطلاعی در دست نیست. تفلیسی بعد از تحصیلات و تسلط یافتن بر فقه و اصول، به تدریس و افتا پرداخت. وی مدتی همنشین تقیالدین ابوعمروبنصلاح شهرزوری بود و از او علم آموخت. محییالدین نَووَی اصولِ فقه را از تفلیسی فرا گرفت. تفلیسی مدتها قاضی دمشق بود (ذهبی، ج 5، ص 299؛ سبکی، همانجا؛ ابنعماد، ج5، ص338).بعد از حملة تاتار و تسلط هولاکوخان مغول بر شام در 654، تفلیسی نزد مغولان احترام بسیار یافت و مقام قضای شام، موصل و جزیره (ابنعمر) به او واگذار شد. بعد از بیرون کردن تاتار از شام، مردم او را به طرفداری از قوم مغول متهم کردند ووی ناگزیر دمشق را ترک کرد و به حلب رفت. در آنجا منصب قضا را بر عهده گرفت، اما پس از مدت کوتاهی عزل شد و به مصر رفت و در مدرسة عادلیه به تدریس پرداخت. وی در 672 در قاهره از دنیا رفت (ذهبی، ج5، ص298ـ299؛ سبکی، ج8، ص309ـ310؛ اسنوی، ج1، ص153؛ ابنکثیر، ج13، ص267؛ ابنعماد، همانجا).منابع: ابنعماد؛ ابنکثیر، البدایةوالنهایة ، بیروت 1411/1990؛ عبدالرحیمبن حسن اسنوی، طبقات الشافعیة ، چاپ کمال یوسف حوت، بیروت 1407/1987؛ محمدبن احمد ذهبی، العبر فی خبر من غبر ، ج5، چاپ صلاحالدین منجد، کویت 1386/1966؛ عبدالوهاببن علی سُبکی، طبقات الشافعیة الکبری ، چاپ محمود محمد طناحی و عبدالفتاح محمد حلو، قاهره 1964ـ1976؛ صفدی.
