تِلِگدی ، ژیگموند ، زبانشناس و ایرانشناس مجاری.وی در 29 دسامبر 1909/ 16 ذیحجّة 1327 به دنیا آمد. زبانهای سامی و ایرانی را در دانشگاههای بوداپست و برسلاو و پاریس فرا گرفت و در 1933/ 1312 ش، رسالة دکتری خود را با عنوان ) آواشناسی وامواژههای ایرانی در آرامی تلمودی ( نوشت که در 1935/ 1314 ش در ) مجلة آسیایی ( انتشار یافت. وی در تاریخ فارسی نو به تحقیق پرداخت و آن را بازسازی کرد و توانست با روشهای مبتکرانهدر اعماق دورة پیش از تاریخ زبانهای ایرانی جدید نفوذ کند. میتوان پذیرفت که شیوة محتاطانه و جامعنگر درکار و پیروزیهای تلگدی در بازسازیهای تجربی و ذهنی در قلمرو زبان فارسی، از آنجا به دست آمد که وی در فرضیاتو روشهای خود همواره میکوشید آرای اندیشمندان پیشین را بیازماید؛ از جمله، آرای زبانشناسان بزرگ قرن دوازدهم و سیزدهم/ هجدهم و نوزدهم و آرای امانوئل کانت و سایر نمایندگان فلسفة کلاسیک آلمانی و دوران روشنگری و عقلگرایی را. تلگدی در 5 مارس 1994/ 14 اسفند 1373، در بوداپست درگذشت.بعضی از آثار تلگدی در بارة زبانهای ایرانی اینهاست: ) «در بارة ترکیب اجزا در فارسی نو» ( (1955، در مجلة ) مجموعه مقالات زبانشناسی در مجارستان ( )؛ ) «تذکری در بارة برخی نظریات در بارة انواع واژهها» ( (1958 در مجلة ) مجموعه مقالات زبانشناسی در مجارستان ( )؛ ) «سازهشناسی فارسی نو» ( (مجلة ) مجموعه مقالات شرقشناسی در مجارستان ( ، 1961، ص 185ـ199)؛) «در بارة یک نمونه از ساختار متشابهات در فارسی» ( (مجلة ) مجموعه مقالات شرقشناسی در مجارستان ( ، 1964، ص 237ـ261)؛ ) «نظر هومبولت در بارة زبان فارسی و مقایسة زبانها» ( ( ) متون و یادگارها ( ، لیدن 1990، ش 16)؛ ) «ملاحظاتی در بارة وامواژههای عربی در فارسی» ( (1974 در مجلة ) مجموعه مقالات ایرانشناسی ( ، ص 337ـ 345).